W 1925 roku Rolls-Royce zastąpił udany model Silver Ghost nowym Phantoma, który później był znany jako Phantom I, ponieważ inne pojazdy tej brytyjskiej marki nosiły tę samą nazwę.
Zastąpienie tak cenionego luksusowego pojazdu jak Silver Ghost nie było łatwym zadaniem, a Rolls-Royce wiedział, że musi stworzyć coś wyjątkowego, aby przekonać swoich wymagających klientów, że zmiana jest tego warta. W czasach, gdy te pojazdy znajdowały się wśród najdroższych na świecie, klienci z głębokimi kieszeniami oczekiwali jedynie najlepszej elegancji, wydajności, niezawodności i komfortu. W rezultacie brytyjski producent samochodów musiał stworzyć doskonałą platformę, a następnie współpracować z renomowanymi karoseriami, aby dostosować nadwozie do życzeń klientów, i dokładnie to zrobił Rolls-Royce.
Wiedząc, że ma wielu klientów w Stanach Zjednoczonych, brytyjski producent zbudował również Phantoma w Springfield w Massachusetts. Chociaż między pojazdami produkowanymi w Wielkiej Brytanii a tymi w Stanach były pewne różnice, jakość była taka sama. Ponadto brytyjski producent samochodów kupił amerykańskiego producenta nadwozi Brewster & Co. w 1926 roku, aby zapewnić wysoką jakość nadwozi. Pojazdy produkowane w Derby były wykończane przez różnych producentów nadwozi, takich jak Park Ward, Barker, Mulliner, Zagato i innych.
Rolls-Royce już zdobył wysoką reputację wśród producentów samochodów za tworzenie niezwykłych pojazdów i dążył do ciągłego doskonalenia. W rezultacie Phantom, później znany jako Phantom I, otrzymał nowy silnik rzędowy sześciocylindrowy z zaworami umieszczonymi w górnej części zamiast bocznych. Dodatkowo, podwójny system świec zapłonowych na cylinder zapewnił płynniejszą pracę silnika. System ten był potrzebny z powodu dużej średnicy cylindrów oraz faktu, że zapłon nie był wówczas zbyt zaawansowany. Silnik o mocy 100 BHP (101 PS) miał pojemność 7,7 litra.
Solidne podwozie wspierane było przez oś belkową i podwójne półeliptyczne sprężyny liściaste z przodu oraz na żywej tylnej osi ze sprężynami liściastymi z tyłu. Pojazdy produkowane w Springfield były wyposażone w trzybiegową skrzynię manualną, podczas gdy te z Derby miały skrzynie czterobiegowe. Siła hamowania była zapewniana przez hamulce bębnowe na obu osiach.