Bugatti zaprezentowało model Type 50 w 1930 roku jako osobowy luksusowy coupe, chociaż termin ten nie został jeszcze wymyślony, a także oferowało wersję turystyczną nazwaną T.
W latach 30. XX wieku, kiedy większość samochodów opierała się na solidnych podwoziach, producenci samochodów łatwiej mogli tworzyć różne nadwozia, umieszczać je na podwoziach i ogłaszać nowy model. Czasami nie zmieniali nic pod maską ani w zawieszeniu. Bugatti postąpiło według tej zasady przy tworzeniu modelu Type 50. Wzięli podwozie z Type 46, stworzyli nowe nadwozie i uznali sprawę za załatwioną. Niestety dla francuskiego producenta, samochód wciąż był bardzo drogi, a Wielki Kryzys jeszcze bardziej obciążył finanse firmy.
Bugatti próbowało promować ten pojazd i markę podczas wyścigu 24 godziny Le Mans, gdzie wystawiło trzy samochody Type 50. To był pierwszy występ producenta w tym słynnym wyścigu, i nie zakończył się on dobrze. Wszystkie trzy pojazdy nie ukończyły rywalizacji.
Nadwozie Type 50 T charakteryzowało się w pełni zamkniętym kształtem kabiny 2+2. Z przodu, radiator przypominający but z podwójnym łukiem błotników był typowy dla Bugatti. To było coś w rodzaju znaku rozpoznawczego. Jednak profil samochodu zdradzał jego turystyczną tajemnicę: miał dłuższy rozstaw osi niż inne modele Type 50. Dodatkowo, aluminiowe koła stanowiły oszałamiający widok w tamtych czasach, kiedy inni producenci wciąż używali kół artyleryjskich.