Lancia wycofała model Lambda w 1931 roku, zastępując go nie jednym, a dwoma nowymi pojazdami: Arteną i Asturą. Artena była wyposażona w mniejsze silniki, podczas gdy Astura miała większe.
Włoski producent samochodów miał trudności z wycofaniem modeli Lambda i Dilambda z rynku, ponieważ cieszyły się one dużym powodzeniem. Jednak ze względu na to, że były to konstrukcje unibody, niemal niemożliwe było dla niezależnych karoserzystów stworzenie unikalnej obudowy dla swoich klientów. W efekcie, Lancia wprowadziła pojazdy typu nadwozie na ramie, czyli Artenę i Asturę. Niestety, były to lata Wielkiej Depresji, która zaczęła się w 1929 roku w USA i szybko rozprzestrzeniła się na całym świecie. Sprzedaż samochodów spadła znacząco, ale Lancia dostrzegła w tym szansę. Korzystając z tej samej ramy dla dwóch pojazdów, mogła obniżyć koszty produkcji. Dodatkowo, mniej mocna Artena mogła być wyposażona w luksusowe nadwozie. Wyglądała na drogi pojazd, mimo że, dzięki silnikowi o niższej mocy, była bardziej przystępna cenowo. Samochód został wprowadzony na rynek w 1930 roku i produkowany był w czterech seriach aż do 1942 roku, z przerwą w produkcji między 1936 a 1940 rokiem.
W pierwszej serii Lancia zastosowała prosty i elegancki design przedniej części samochodu. Charakteryzował się on prostokątnym chłodnicą w kształcie greckiej świątyni, z szeroką górną częścią w kształcie litery V, jak większość samochodów z tamtej epoki, ale wyższą. Flankowały ją okrągłe reflektory elektryczne podparte na krótkich wspornikach przymocowanych do przednich błotników. Przed nią, zamontowany na metalowych wspornikach w kształcie litery Y bezpośrednio do końców ramy, znajdował się smukły zderzak, który chronił również koła w przypadku uderzenia czołowego. Po drugiej serii samochód zyskał nowy kształt chłodnicy, lekko nachylony do tyłu, który miał pionowy chromowany listek pośrodku.
Lancia Artena była dostarczana albo jako kompletny pojazd, albo jako goła rama do zabudowy przez niezależnych karoserzystów. Była dostępna z różnymi rozstawami osi, aby klienci mogli stworzyć swoje własne pojazdy według własnych upodobań. Z fabryki samochód wychodził z nadwoziem dwu- lub cztero-drzwiowym oraz do czterech miejsc. W czwartej serii (1940 – 1942) wersja o długim rozstawie osi była dostępna z nawet sześcioma miejscami i była przeznaczona dla Królewskiej Armii Włoskiej oraz wysokich rangą oficerów. Niezależni karoserzyści, tacy jak Cesare Sala z Mediolanu czy Carozzeria Farina, wykonali pojazd w kształcie Coupe de Ville, co oznaczało, że kierowca był całkowicie oddzielony od pasażerów siedzących z tyłu w zamkniętej kabinie, podczas gdy przednie siedzenia były chronione przez wymienne panele do okien i dachu. Na tej samej ramie producent wyprodukował także pojazdy użytkowe oraz karetki.
Jak można się było spodziewać, wnętrze Arteny różniło się znacząco w zależności od klientów. Podczas gdy niektóre były luksusowe, inne były po prostu podstawowe. Niemniej jednak, wszystkie miały podobne deski rozdzielcze, ponieważ pojazdy były dostarczane jako jeżdżące ramy. W tamtych czasach w Italii kierownica znajdowała się po prawej stronie. Lancia zamontowała minimalistyczną tablicę rozdzielczą z prędkościomierzem, analogowym zegarem, wskaźnikiem poziomu paliwa i ciśnienia oleju pośrodku płaskiej, pionowej drewnianej deski rozdzielczej. Wygodne siedzenia zapewniały kanapy lub indywidualne fotele, w zależności od wymagań klientów.