GM zaprezentowało na wydarzeniu Motorama w 1953 roku w Nowym Jorku koncepcję dwuosobowego roadstera, który stał się amerykańskim samochodem sportowym: Corvette.
Harley Earl kierował działem stylizacji w GM i miał kilka pomysłów na to, jak powinien wyglądać samochód sportowy. Inspirowały go brytyjskie MG i Jaguary, więc uważał, że Chevrolet mógłby stworzyć taki pojazd. Ponadto przekonał najwyższe kierownictwo do sfinansowania koncepcji, a efekt był oszałamiający. Wszyscy go chwalili, więc amerykański producent odważył się wprowadzić koncepcję do produkcji. Robert F. McLean, wykonawczy członek GM, miał tylko jedną zastrzeżenie: aby użyć ogólnodostępnych części, aby obniżyć koszty. W późniejszym okresie do Chevroleta dołączył Zora Arkus-Duntov. Był kierowcą wyścigowym i inżynierem, więc wiedział, co Corvette potrzebuje, aby być udanym samochodem sportowym, i przekonał kierownictwo GM, aby go zatrudniło.
Produkcja rozpoczęła się zaledwie sześć miesięcy po premierze modelu. Producent użył materiałów z włókna szklanego wzmocnionego tworzywem sztucznym do nadwozia, co różniło się od stalowych paneli używanych przez Chevroleta wówczas w pozostałej gamie pojazdów. Okrągłe reflektory były umieszczone w wylotach powietrza. Grill miał trzynaście chromowanych pionowych szczeblin oraz jedną poziomą, które łączyły je za delikatnym tzw. zderzakiem z przodu. To było jedynie zabezpieczenie przed kolizją.
Z profilu, Corvette z 1953 roku różniła się od wszystkiego, co Chevrolet produkował w tamtym czasie. Niska sylwetka, pochylona szyba oraz otwarty design sprawiały, że była odpowiednia dla tych, którzy szukali sportowego, atrakcyjnego pojazdu. Jednak samochód nie miał nawet klamek w drzwiach. Pasażerowie mogli wejść do środka, korzystając z dźwigni zamontowanych na panelach drzwiowych. Było to łatwe do zrobienia, ponieważ nie było bocznych okien. Z tyłu, epoka ogonów fin wznosiła się, więc Harley Earl dodał je, gdy projektował samochód. Z tyłu, małe okrągłe światła tylne i opadająca pokrywa bagażnika były połączeniem stylów amerykańskiego i brytyjskiego. Na szczęście, z tyłu znajdował się niejako zderzak w kształcie chromowanego elementu poziomego. Wszystkie 300 samochodów wyprodukowanych w 1953 roku było białe, więc pan McLean mógł być zadowolony z działań mających na celu obniżenie kosztów.
Wszystkie Corvette z 1953 roku miały czerwone wnętrza z kubełkowymi fotelami oddzielonymi tunelem biegów. Później samochód stał się dostępny z innymi kombinacjami kolorów, co zadowoliło wielu klientów. Deska rozdzielcza miała większość wskaźników i zegarów w środkowej części, podczas gdy przed kierowcą znajdował się tylko prędkościomierz. Oferowano również radio i ogrzewanie. Ponieważ samochód był roadsterem, Chevrolet zamontował lusterko wsteczne na desce rozdzielczej, a nie na ramie szyby przedniej.