Holden wprowadził linię modelową EJ w 1962 roku, a mimo że dzieliła ona podzespoły z wcześniejszym modelem EK, miała rewolucyjny design dla australijskiej marki.
Pierwsze wrażenie mogło sugerować, że to zupełnie nowy pojazd, jednak Holden EJ z 1962 roku korzystał z tej samej platformy technicznej, co model 48-215 wprowadzony w 1948 roku. GM starał się obniżyć koszty rozwoju tego auta, a tak naprawdę wykonano jedynie nowe nadwozie dla modelu EK. Podobnie jak jego poprzednik, EJ był dostępny w kilku wersjach nadwozia: sedan, kombi, van i pojazd użytkowy. Niemniej jednak ogólny wygląd, język designu oraz wnętrze zostały znacznie zaktualizowane, aby klienci nie mieli poczucia, że dostają ten sam pojazd, co wcześniej, mimo że pod maską EJ miał te same silniki, skrzynie biegów, zawieszenia, a nawet rozstaw osi co model EK.
Odeszły wysokie przednie błotniki z linii EK, a klienci pokochali płaski przód Holdena EJ z 1962 roku. Nowe reflektory umieszczone były niżej i flankowały pochyloną do przodu kratkę ozdobioną cienkimi poziomymi żebrami. Zderzak poniżej był chromowany i miał dwa pionowe elementy, które poprawiały ochronę pojazdu. Na dolnej części przedniego pasa, na osłonie, producent umieścił lampy kierunkowskazów.
Z profilu, płaski przód ustępował miejsca stromej panoramicznej szybie, wyposażonej w elektryczne wycieraczki. To był ogromny postęp w segmencie kompaktowych samochodów Holdena. Długie kombi Holden EJ z 1962 roku miało lekko opadające chromowane wykończenie, które zdobiło boki auta, tworząc wizualne połączenie między reflektorami a światłami tylnymi. Za tylnymi drzwiami producent umieścił trzeci rząd okien obok przestrzeni bagażowej. Na koniec, z tyłu, Holden zamontował pochyloną do przodu klapę bagażnika z systemem podwójnego otwierania. Dolny panel był zawiasowy u dołu, podczas gdy tylna szyba otwierała się do góry.
Wnętrze kompaktowego Holdena EJ z 1962 roku było odpowiednie dla każdej rodziny, a samochód stał się popularny wśród kierowców taksówek z powodu niskiej ceny wersji Business. Dodatkowo producent oferował pojazd w dwóch innych wersjach, nazwanych Special i Premier. Najlepiej wyposażona wersja miała wykładzinę na podłodze, tapicerowane fotele, radio i więcej chromowanych elementów. Jednocześnie, ci, którzy potrzebowali jedynie podstawowego środka transportu, mogli dostać EJ Wagon z kanapami na obu rzędach, z miejscem dla sześciu pasażerów. Przed kierowcą znajdował się prosty zestaw wskaźników z minimalną liczbą wskaźników, takich jak prędkościomierz, wskaźnik poziomu paliwa oraz temperatura płynu chłodzącego. Z tyłu składana kanapa mogła powiększyć przestrzeń bagażową, przekształcając samochód w lekki pojazd użytkowy.