Chrysler zaprezentował pierwszą generację modelu Charger w styczniu 1966 roku, jednak oficjalna sprzedaż rozpoczęła się niemal pół roku później, w lipcu, i mogło się to potoczyć lepiej, niż producenci mieli nadzieję.
Ford już wtedy miał konkurencyjny model Mustang, który stał się samochodem do pokonania na rynku, ale był mniejszy od Chargera. Dodge starał się umieścić swoje nowe dzieło pomiędzy oryginalnym pony carem a luksusowym coupe Thunderbird. Niestety, w konstrukcji auta pojawiły się pewne wady, które utrudniały jego sprzedaż. Do końca 1966 roku Charger kupiło prawie 40,000 osób, co nie było szczególnie imponujące.
Charger, bazujący na modelu Dodge Coronet, miał sylwetkę fastback, mimo że był pojazdem w układzie trzyboksowym. Jego przedni zderzak wyposażono w obracające się światła, co było nowością dla Dodge’a. Kratka z pionowymi i poziomymi cienkimi żebrami również wyglądała nietypowo w czasach, gdy większość aut szczyciła się masywnymi chromowanymi elementami. Profil Chargera ukazywał sportowy kształt hardtopa z chowanym słupkiem B. Na tylnym zderzaku znajdował się system sześciu lamp, po trzy z każdej strony, z chromowaną tabliczką „Charger” pomiędzy nimi.
Wewnątrz Dodge zdecydował się na nietypowy układ z pełnowymiarową konsolą środkową, która dzieliła kabinę na cztery indywidualne siedzenia. Tylne siedzenia były składane, co pozwalało na powiększenie przestrzeni bagażowej. Z przodu producent zamontował fotele kubełkowe oraz panel przyrządów z czterema zegarami. Środkowe zegary służyły do pomiaru prędkości i obrotów silnika, natomiast zewnętrzne zainstalowano dla poziomu paliwa, temperatury wody, ciśnienia oleju i amperomierza.