BMW zaskoczyło swoich klientów, wprowadzając wersję M5 Touring w 1992 roku, rzucając wyzwanie konkurencji do stworzenia podobnych sportowych kombi.
Niemiecki producent samochodów wprowadził na rynek serię 5 (model E12) w 1972 roku jako sedan i utrzymał ten styl aż do trzeciej generacji, która zadebiutowała w 1988 roku. Jednak w 1992 roku BMW odświeżyło swoją ofertę, wprowadzając nie tylko sedan, ale także kombi, które nazwano Touring, zgodnie z systemem nazewnictwa producenta. Ale to nie koniec niespodzianek – dodanie ręcznie składanej wersji M5 Touring było jeszcze bardziej zaskakujące. Klienci jednak nie byli przygotowani na taki pojazd, co sprawiło, że producent zdołał sprzedać mniej niż 1000 sztuk. Dobrą stroną tej historii było to, że wszystkie miały ulepszony silnik S38B38 z rzędowym sześciocylindrowym układem, który był mocniejszy od swojego poprzednika.
Z przodu, E34 M5 Touring wyglądał nieco inaczej niż jego nie-M odpowiedniki. Choć wciąż miał ten sam design z czterema reflektorami, czarna atrapa między nimi została ozdobiona małym emblematem M5 w klasycznych kolorach czerwonym, ciemnoniebieskim i jasnoniebieskim, typowych dla BMW Motorsport. Dodatkowo, specjaliści od motorsportu zamontowali nowy zderzak z dwoma prostokątnymi lampami przeciwmgielnymi i szarym spojlerem dolnym.
M5 Touring dzielił karoserię z resztą rodziny modeli. Po pomalowaniu dostarczano go do BMW M w Garching koło Monachium, aby dokończyć montaż. Tam, w dużej mierze ręcznie, uzyskiwano wyższą jakość wykończenia i wyrównania paneli nadwozia. Do słupka B był podobny do swojego sedana. Z tyłu, do słupków D, wyglądał inaczej. Miał wydłużony dach za tylnymi pasażerami, sięgający połowy przestrzeni bagażowej. Chromowane podwójne wydechy wystawały spod specyficznego dla M zderzaka tylnego.
Wnętrze M5 Touring było wykończone skórą i miało kilka detali M. Dolna część kierownicy i tablica rozdzielcza ozdobione były emblematami M. Ponadto, trójkolorowy motyw producenta samochodów został zastosowany na gałce zmiany biegów oraz tapicerce. Wyświetlacz LED zamontowany na dole tablicy rozdzielczej pokazywał informacje z komputera pokładowego pojazdu, do którego można było uzyskać dostęp za pomocą małego przycisku umieszczonego na dźwigni kierunkowskazów. Pojazdy z elektronicznie sterowanymi amortyzatorami miały przełącznik zamontowany na krawędzi osłony zestawu wskaźników. Z tyłu klienci mogli usiąść na dzielonej (60/40) kanapie, co pozwalało na powiększenie przestrzeni bagażowej z 420 litrów (14.8 cu-ft) do 1670 litrów (59 cu-ft).