Maverick, znany wcześniej jako kompaktowy sedan produkowany w czasach kryzysu motoryzacyjnego w USA, w 1993 roku był wersją Nissan Terrano II z hiszpańskiej fabryki, ale z logo Forda.
Ford zauważył rosnącą popularność SUV-ów wśród europejskich klientów i postanowił jak najszybciej dostosować się do tego trendu. Najprostszym sposobem na produkcję jednego z nich było zadzwonienie do Nissana i zapytanie, czy zechcieliby podzielić się modelem Terrano II i zmienić jego oznaczenie na Ford Maverick. Japoński producent nie był w najlepszej sytuacji finansowej, więc odpowiedź brzmiała „tak”. W efekcie, w 1993 roku Ford wprowadził model Maverick na rynek europejski, oferując wersje trzy- i pięciodrzwiowe na krótkim lub długim rozstawie osi. Samochody różniły się nieco od siebie, ponieważ obaj producenci musieli zachować swoje języki projektowe.
Z przodu, Ford Maverick z 1993 roku miał prostokątne reflektory po obu stronach wąskiej grilla ozdobionej owalnym logo marki. Na dolnej części, producent zamontował czarny, plastikowy zderzak z możliwością zamontowania lamp przeciwmgielnych. Ponadto Ford oferował SUV z metalowym zderzakiem stworzonym w celu ochrony nadwozia przed zaroślami. Ta sama metalowa konstrukcja służyła do montowania wyciągarek dla tych, którzy chcieli używać SUV-a w trudnych warunkach terenowych.
Z boku, pięciodrzwiowa wersja Forda Maverick z 1993 roku odkrywała swoje długie i wysokie nadwozie. Komora silnika była krótka i kończyła się stromo nachyloną szybą. Długi dach był płaski aż do pionowych tylnych drzwi otwierających się na boki. Profil samochodu ukazywał linię boczną, która lekko wznosiła się na tylnych drzwiach nad nadkolami, tworząc wyraźną linię demarkacyjną między strefą pasażerską a przestrzenią bagażową. Z tyłu, producent zamontował pionowe tylne światła na słupkach D. Jednak te były głównie kwestią dekoracyjną, ponieważ właściwe światła umieszczono niżej, w zderzaku, obok świateł kierunkowskazów i świateł cofania. W pojeździe umieszczono również zewnętrzny uchwyt na zapasowe koło po przeciwnej stronie słupka kierowcy.
W kabinie było miejsce dla pięciu dorosłych pasażerów, z przednimi fotelami kubełkowymi oraz rozdzielaną (50/50) tylną kanapą. Dodatkowo klienci mogli zamówić Forda Maverick z 1993 roku z trzecią linią siedzeń umieszczoną w przestrzeni bagażowej. Okrągła deska rozdzielcza integrowała zestaw wskaźników przed kierowcą, a po stronie pasażera znajdował się uchwyt oraz mała otwarta przestrzeń na przechowywanie. Trzypunktowa kierownica otaczała panel wskaźników, w którym znajdowały się duże tarcze prędkościomierza i obrotomierza, a obok nich wskaźniki poziomu paliwa i temperatury, oraz wyświetlacz LCD dla licznika kilometrów. Na centralnej konsoli Ford umieścił wysoko zamontowane radio pod centralnymi nawiewami oraz sterowaniem klimatyzacji poniżej. W tym samym czasie w konsoli centralnej zainstalowano dźwignię zmiany biegów oraz dźwignię do napędu na cztery koła, a także hamulec ręczny.