Latem 1996 roku Pontiac wprowadził na rynek siódmą generację modelu Grand Prix, składającą się z sedana i coupe, skierowaną do klientów poszukujących amerykańskiej mocy w europejskim formacie.
Nowy model opierał się na koncepcji samochodu sportowego z napędem na przednie koła, który miał zapewnić wystarczające emocje, ale także być odpowiedni do codziennych dojazdów. Pontiac oferował Grand Prix w wersji z czterema lub dwoma drzwiami, przy czym ta druga była przeznaczona dla tych, którzy tak naprawdę nie potrzebowali tylnych siedzeń. Dodatkowo, udoskonalona druga generacja platformy W-body szybko zyskała uznanie wśród klientów.
Wzór zaprojektowany przez Johna Manoogiana II i Toma Keamsa charakteryzował się organicznymi, płynącymi liniami nadwozia. Przedni zderzak miał smukłe reflektory umieszczone na bokach, z kierunkowskazami na przednich błotnikach. Klienci i fani marki mogli łatwo rozpoznać charakterystyczny podzielony grill Pontiac z przodu, wkomponowany w otaczający plastikowy zderzak. Na dolnym zderzaku zainstalowano parę okrągłych świateł przeciwmgielnych po bokach. Profil samochodu ukazywał falisty kształt z lekko podniesioną linią dachu przy połączeniu z słupkami C. Z tyłu, pochylona do przodu szyba i krótki bagażnik nadawały sportowy wygląd temu modelowi.
Wewnątrz, producent zamontował wzmocnione przednie fotele oraz kanapę przystosowaną dla dwóch osób z tyłu. Na desce rozdzielczej zestaw wskaźników składał się z czterech tarcz, z dużym obrotomierzem i prędkościomierzem, po bokach których znajdowały się wskaźnik paliwa po lewej stronie i temperatura po prawej. Na konsoli centralnej umieszczono system audio oraz sterowanie klimatyzacją. Na szczycie centralnej konsoli Pontiac zainstalował tak zwane „centrum informacji dla kierowcy” z danymi zbieranymi z komputera pokładowego, które pokazywało nawet ciśnienie w oponach.