Pontiac zaprezentował siódmą generację modelu Grand Prix w 1997 roku, oferując go zarówno w wersji coupe, jak i czterodrzwiowego sedana.
Producent kontynuował ideę sportowego samochodu z napędem na przednie koła, który miał dostarczać przyjemności kierowcy, jednocześnie zapewniając komfort pasażerom. W wersji czterodrzwiowej Pontiac oferował więcej miejsca dla pasażerów z tyłu oraz zamontował punkty mocowania dla fotelików dziecięcych.
W modelu coupe, zaprojektowanym przez Johna Manoogiana II oraz Toma Keamsa, nadwozie miało płynne, organiczne linie. Przedni pas charakteryzował się smukłymi reflektorami umieszczonymi na bokach, z kierunkowskazami na przednich błotnikach. Klienci i fani marki mogli łatwo rozpoznać charakterystyczny podział grilla Pontiac z przodu, wkomponowany w konturowany plastikowy zderzak. Na dolnej osłonie zamontowano parę okrągłych świateł przeciwmgielnych po bokach. W wersji czterodrzwiowej Grand Prix miało wygiętą, wznoszącą się linię dachu, która kontynuowała się za słupkami C. Ze względu na kształt tylnych drzwi, producent musiał podzielić okna. Z tyłu, nachylona przednia szyba i krótki bagażnik nadawały zaskakująco sportowy wygląd czterodrzwiowemu sedanowi.
Wnętrze, na desce rozdzielczej, miało zestaw wskaźników z czterema tarczami, z dużym obrotomierzem i prędkościomierzem po bokach, flankowanymi wskaźnikiem paliwa z lewej i temperatury z prawej. Przednie fotele boczne zaprojektowano głównie z myślą o komforcie. Jednocześnie z tyłu było wystarczająco miejsca dla trzech pasażerów, dzięki szerokiej kanapie. Ponadto, dzięki długiemu rozstawowi osi, zapewniono im wystarczająco dużo miejsca na nogi.