Był to jeden z najbardziej docenianych samochodów swojego czasu i jeden z najlepszych samochodów sportowych tej ery, prawdziwy pojazd wyścigowy, który uwielbiał rywalizować na torze.
Alfa Romeo była jednym z najsłynniejszych supersamochodów z lat 20-tych, rywalizując z firmami Bugatti i Bentley. Włoski producent samochodów zdobył cztery zwycięstwa w prestiżowym wyścigu Le Mans, jedno więcej niż ich francuscy konkurenci. Model 6C 1750 Grand Sport był dziełem sztuki zaprojektowanym przez głównego inżyniera Alfy, Vittorio Jano, który stworzył automobil, który wygrał pierwsze w historii Mistrzostwa Grand Prix w 1925 roku, Alfę P2. Ale jego pomysły się na tym nie skończyły. Przeszedł do samochodów drogowych i stworzył model 6C.
Samochód ewoluował z 6C 1500, z większym silnikiem i większą mocą. Ale to nie było wszystko. W odróżnieniu od swojego poprzednika, 6C 1750 czuł się dobrze zarówno na torze wyścigowym, jak i na zwykłych drogach. To sprawiło, że historycy motoryzacji nazwali go pierwszym prawdziwym Grand Tourerem. Idea polegała na stworzeniu pojazdu wystarczająco lekkiego, aby utrzymać tempo na torze wyścigowym, ale na tyle wygodnego, aby można go było prowadzić na długich dystansach.
Alfa Romeo sprzedawała samochód jako samonośne podwozie, chociaż niektórzy budowniczowie nadwozi stworzyli dla niego unikalną karoserię. Jednym z nich był Zagato, który zdołał zaprojektować idealnie zrównoważoną karoserię dla modelu 6C. Stworzył długą maskę z licznymi wentylami bocznymi, aby ułatwić chłodzenie silnika. Z przodu chłodnica była lekko pochylona do tyłu, aby poprawić aerodynamikę, a zestaw trzech reflektorów zamontowano na poprzecznej belce przed nią. Po bokach długie i zakrzywione przednie błotniki były przedłużone do tyłu na zestawie bocznych schodków i połączone z tylnymi błotnikami.