W 1976 roku Alfa Romeo wprowadziło na rynek model Alfa 6 jako swój nowy flagowy pojazd, skierowany do kadry kierowniczej, który miał być napędzany wyłącznie silnikami sześciocylindrowymi, stąd jego nazwa.
Włoska marka premium starała się konkurować z najlepszymi na europejskim rynku i zaimponować klientom modelem Alfa 6. Auto zostało zaprojektowane przez Centro Stile Alfa, a jego rozwój rozpoczął się pod koniec lat 60. Niestety, kryzys naftowy opóźnił premierę samochodu, a włoski producent mógł zaprezentować go dopiero w 1979 roku. To opóźnienie było tylko jednym z powodów, dla których auto miało słabe wyniki sprzedaży, co doprowadziło do zakończenia jego produkcji w 1986 roku.
Alfa 6, o designie przypominającym Alfettę, ale w większym wydaniu, charakteryzowała się przednim pasem z czterema reflektorami oraz kierunkowskazami umieszczonymi na rogach. Pod nimi producent zainstalował metalowy zderzak z gumowymi elementami, aby spełnić europejskie normy. W 1983 roku zmodernizowano samochód, zamieniając okrągłe reflektory na prostokątne, co stało się główną różnicą wizualną w zaktualizowanej wersji modelu Alfa 6.
Z boku, czterodrzwiowy sedan dla kierowników prezentował czysty wygląd z wklęsłymi kształtami i linią, która przebiegała wzdłuż nadwozia od przodu do tyłu, przechodząc przez drzwi. Ponieważ chromowane detale uważano za cechę luksusowych pojazdów, producent dodał takie wykończenia na osłonach lusterka i chowanych klamkach. Z tyłu, umieszczono szerokie tylne światła, które flankowały wnękę na tablicę rejestracyjną, a pod nimi znajdował się zderzak metalowy i gumowy owinięty wokół tyłu samochodu.
Wnętrze Alfa 6 oferowało elegancką kabinę z fotelami kubełkowymi pokrytymi welurem z przodu oraz ławką dla dwóch osób z tyłu. Przed kierowcą znajdował się kwadratowy zestaw wskaźników z dużymi tarczami dla prędkościomierza i obrotomierza, trzema dodatkowymi wskaźnikami, analogowym zegarkiem i kilkoma lampkami ostrzegawczymi. Na konsoli centralnej umieszczono przyciski do okien elektrycznych oraz dźwignię zmiany biegów. Z tyłu samochód oferował wystarczająco dużo miejsca dla dwóch dorosłych osób, ale wysoki tunel środkowy, przebiegający przez pojazd od przodu do tyłu, ograniczał przestrzeń na nogi dla trzeciego pasażera siedzącego na ławce.