Po II wojnie światowej Alfa Romeo zaczęła się odbudowywać, a Giulietta Sprint 2+2 Coupe była pierwszym modelem, który zadebiutował na rynku w 1954 roku.
W latach 50. XX wieku w Italii i Europie było niewiele miejsca na samochody sportowe, ale Alfa Romeo była marką opartą na zwrotnych i sportowych pojazdach. Taką pozycję miała przed wielką wojną, co klienci doskonale zapamiętali. Dlatego zarząd zdecydował się na ryzyko i zaprezentował Giuliettę Sprint w 1954 roku.
Giulietta Sprint, zaprojektowana przez Franco Scaglione w studiach Bertone, miała wysoką i wąską „kratkę Alfa” na środku przedniej części nadwozia, z dwoma żaluzjami na dole, które mieściły światła parkingowe. Jej gładka karoseria była znacznie wyprzedzająca swoje czasy i nie przypominała żadnego z produktów Alfa Romeo sprzed II wojny światowej. Nie było tu efektownych nadkoli ani rzeźbionych paneli drzwiowych, ani też progów. Zamiast tego, jej zakrzywiona szyba czołowa i kabina kończyły się pochyloną, szeroką tylną szybą oraz krótką klapą bagażnika. Oba zderzaki były wąskie, jakby producent zamontował je jedynie, ponieważ były obowiązkowe.
W środku Alfa Romeo umieściła dwa fotele kubełkowe z przodu oraz małą ławkę dla dwóch osób z tyłu. Ze względu na opadającą linię dachu, trudno było zmieścić dwa dorosłe osoby z tyłu, nawet na krótkie przejazdy. Producent umieścił stacyjkę po lewej stronie kierownicy na płaskim kokpicie, bliżej drzwi kierowcy. Alfa Romeo zamontowała panel instrumentów z trzema wskaźnikami, gdzie obrotomierz zajmował środkową pozycję. Flankował go prędkościomierz po prawej stronie oraz wskaźnik podzielony na trzy części po lewej, który służył jako wskaźnik poziomu paliwa, wskaźnik temperatury płynu chłodzącego oraz amperomierz. Unikalną cechą tego samochodu był umieszczony na podłodze dźwignia zmiany biegów nachylona w stronę kierowcy.