Po tym, jak Audi skutecznie przekonało kierownictwo Volkswagena, że zasługuje na lepsze życie niż tylko rola zakładu produkcyjnego dla Garbusa, producent samochodów poprawił swoją ofertę i wprowadził na rynek drugą generację modelu 100 w 1976 roku.
W połowie lat 70. w Niemczech istniały dwie główne marki premium: BMW i Mercedes-Benz. Opel wciąż miał problem z uzyskaniem udziału w rynku, a Audi uważano za ładniejszego Volkswagena.
Z perspektywy designu był to pojazd o kwadratowych kształtach, w którym forma podążała za funkcją. Prostokątne reflektory łatwo wpasowały się w płaską przednią część nadwozia, a zderzak nie miał takiego błyszczącego wykończenia jak w innych pojazdach. Nagle klienci zaczęli bardziej doceniać je niż standardowe chromowane zderzaki. Wciąż występowały błyszczące wykończenia wokół okien i na bokach pojazdu, ale nie były tak odważne. Innym ważnym elementem designu była trzecia linia okien za tylnymi drzwiami, która wpuszczała więcej światła do wnętrza dla pasażerów siedzących z tyłu. To była cecha, której ani BMW, ani Mercedes-Benz nie oferowały.
Wnętrze, dzięki systemowi napędu na przednie koła, oferowało wystarczającą ilość miejsca na nogi dla pasażerów z przodu oraz płaską podłogę. Ponadto tylna kanapa mogła wygodnie pomieścić trzy osoby. Prosty, minimalistyczny design deski rozdzielczej zapewniał panoramiczny widok dla pasażerów i kwadratowy zestaw wskaźników dla kierowcy. Na centralnej konsoli producent zamontował radio oraz sterowanie wentylacją.