Walter Chrysler rozpoczął pracę dla Buick w 1910 roku, a producent samochodów był już wtedy jednym z największych w kraju, próbując stworzyć luksusowy model: 39.
Zgodnie z niektórymi źródłami, wyprodukowano tylko 905 modeli Buick 39, a ich cena była trzykrotnie wyższa niż podstawowego modelu Buick z tamtych czasów. Durant starał się wejść w wyższy segment, ponieważ Model T Forda był trudny do pokonania pod względem sprzedaży. Model 39 oferował cechy, które nie były wcześniej dostępne w pojeździe w tym przedziale cenowym. Jego strategia działała przez pewien czas, głównie opierając się na mocniejszych silnikach.
Pojazd miał duże, okrągłe reflektory oraz silnik umieszczony w komorze w kształcie pięciokąta, z wyraźnym miejscem na chłodnicę. Jego drewniane, wieloramienne koła artyleryjskie były wyposażone w opony pneumatyczne 36×4, co zwiększało komfort jazdy po nieutwardzonych drogach. Buick jako opcję zamontował dwa dodatkowe lampy oxyacetylowe po bokach samochodu. Podobnie jak w przypadku większości innych modeli, oferował klientom wybór rodzajów nadwozia w różnych cenach, takich jak torpeda bez dachu czy czterodrzwiowy kabriolet z składanym dachem z tyłu.
Wnętrze wyposażono w wygodne, tapicerowane ławki dla wszystkich pasażerów. Kierownica znajdowała się po prawej stronie pojazdu, a mały prędkościomierz został umieszczony niżej, aby nie rozpraszać kierowcy. Na bocznych deskach rozdzielczych producent samochodów zamontował zapasowe opony z przodu oraz zestaw narzędzi pośrodku, między drzwiami.