Chociaż Cadillac wycofał model Brougham z rynku w 1992 roku, nie chciał całkowicie porzucić tej nazwy, dlatego podjął strategiczną decyzję marketingową: przypisał ją jako poziom wykończenia do gamy Fleetwood.
Do 1993 roku Cadillac miał już więcej samochodów z napędem na przednią oś, co miało na celu przyciągnięcie klientów z segmentu premium. Z drugiej strony, nie chciał stracić klientów gotowych jeździć starymi, klasycznymi samochodami premium produkowanymi przez General Motors. W związku z tym wpadli na pomysł wykorzystania starszych platform D-Body z napędem na tylne koła, które wcześniej używano w modelu Brougham, i zbudowania na ich bazie modelu Fleetwood.
Design nie był wielką rewolucją. W epoce, gdy większość samochodów przechodziła na biodesign, z długimi i płynnie opływającymi liniami, Fleetwood Brougham zachował kształty w formie prostokątów. Proste krawędzie i V-kształtny grill były typowe dla amerykańskiej marki premium. Z konstrukcją przesuniętą ku tyłowi i pionowymi słupkami C, Fleetwood Brougham mógł pochwalić się winylowym pokryciem dachu i kilkoma chromowanymi detalami, które odróżniały go od innych modeli w stajni.
Wnętrze Broughama wyróżniało się luksusowym wykończeniem z orzechowymi detalami i skórzaną tapicerką. Jak można się było spodziewać, tylne siedzenia oferowały wysoki poziom komfortu, a małe boczne okna w słupkach C zapewniały więcej światła wewnątrz dla pasażerów.