W latach 50. Cadillac wprowadził serię Eldorado, składającą się z trzech wersji: Seville na dole, kabriolet Biarritz w środku, a na szczycie tej gamy był ultra-luksusowy Brougham.
Wprowadzenie najdroższych samochodów na rynek nie było łatwym zadaniem dla Cadillaca. Jeśli chcieli sprzedać pojazd za więcej niż jakikolwiek inny, musieli wyposażyć Broughama we wszystkie najlepsze części, jakie mieli w magazynie, a do tego dodać jeszcze więcej. I dokładnie to zrobili, gdy w 1957 roku wprowadzili na rynek trzecią generację Eldorado.
Zaprezentowany przez samego Harley’a Earla, twórcę Buicka Y-Job, Brougham reprezentował kwintesencję luksusu. Przede wszystkim był droższy od Rolls-Royce’a. Poza tym miał moc do wszystkiego: od foteli po okna, od kierownicy po hamulce. Co więcej, nawet bagażnik miał funkcję miękkiego zamykania.
Z przodu, projekt z czterema reflektorami nadawał samochodowi imponującą sylwetkę. Szeroka, chromowana atrapa chłodnicy i zderzak błyszczały na drodze. Z boku było mniej elementów chromowanych niż w wielu innych pojazdach, ale Eldorado miało także chromowany tylny zderzak, który pokrywał dolną część tylnych błotników. Wreszcie, jako symbol luksusu, tylne płetwy były wysokie i dumne.
W środku wszystko wyglądało luksusowo. Radio miało regulację basów i tonów wysokich, a miękkie sprężyny siedzeń pochłaniały nierówności lepiej niż jakiekolwiek inne fotele na rynku. Z przodu klienci mieli opcję kanapy, dzięki czemu trzy osoby mogły podziwiać widoki przez zakrzywioną, panoramiczną szybę.