Chevrolet wprowadził czwartą generację Corvetty w 1983 roku, oferując ją zarówno w wersji targa, jak i kabriolet.
Chevrolet stanął przed trudnym zadaniem zastąpienia ukochanej Corvetty C3, która była produkowana przez 14 lat. Nawet w swoim ostatnim roku produkcji, w 1982, udało się sprzedać ponad 25 000 egzemplarzy. To może nie wydawać się dużą liczbą, ale dla samochodu sportowego to był świetny wynik. Jednak marka z charakterystycznym znakiem musiała znaleźć jej następcę, co udało się zrobić w 1983 roku wraz z wprowadzeniem modelu C4. Co więcej, od samego początku Corvette była dostępna wyłącznie w wersji z otwartym dachem, więc producent uznał, że kontynuacja tej wersji jest koniecznością.
Zaprojktowana przez Jerry’ego Palmera, pod kierownictwem Dave’a McLellana, C4 stanowiła wyraźne odejście od linii zaprojektowanych przez duchowego ojca Corvetty, Zorę Arkusza-Duntova. Zniknęły wszystkie kształty wyobrażone przez Mako Shark. Mimo to, charakterystyczne podnoszone reflektory pozostały, co nadawało przodowi samochodu ostrego wyglądu. Wciąż jednak światła parkingowe i kierunkowskazy były wystawione na widok, zamontowane w zderzaku. Ponadto, w przeciwieństwie do swojego poprzednika, C4 miała plastikowe panele nadwozia zamiast włókna szklanego używanego w C3.
Kokpit był wystarczająco przestronny dla dwóch pasażerów siedzących na wysokich fotelach, zwróconych w stronę płaskiego, klinowatego kokpitu. Chevrolet umieścił wysoki środkowy tunel pomiędzy dwoma pasażerami, dzieląc kabinę na dwie odrębne strefy. Dzięki temu kierowca mógł poczuć się jak w myśliwcu, głównie za sprawą standardowego cyfrowego panelu instrumentów z wyświetlaczem ciekłokrystalicznym.