Chrysler wprowadził czwartą generację minivana Town&Country w styczniu 2000 roku jako model na rok 2001, starając się nadać swojemu Dodge Caravan przewagę na rynku, aby pomóc mu przetrwać.
MPV był również sprzedawany w Europie pod marką Chrysler Voyager, ale nie został zbyt dobrze przyjęty z powodu wysokiego zużycia paliwa (zarówno benzyny, jak i oleju napędowego). W Stanach Zjednoczonych jednak Grand Voyager był jedną z najlepszych opcji na siedmioosobowy pojazd rodzinny.
Ze swoją pochyloną przednią częścią, gdzie maska prawie łączy się z przednią szybą, oraz długą, zakrzywioną linią dachu, Town&Country cechował się dynamicznym designem, mimo że nie był zbudowany z myślą o szybkości. Przesuwne tylne drzwi umożliwiały pasażerom łatwe wsiadanie i wysiadanie z pojazdu. Ostatnim, ale nie mniej ważnym aspektem, była aerodynamika, która miała kluczowe znaczenie dla efektywności paliwowej – była ona dobra według amerykańskich standardów, ale tragiczna dla Europejczyków.
Chrysler produkował Town&Country w trzech wersjach wyposażeniowych, zaczynając od LX, przez LXi, aż po najwyższą wersję Limited. Dla tych, którzy pragnęli większego komfortu i nie potrzebowali siedmiu miejsc, producent oferował wersję z fotelami kapitańskimi w drugim rzędzie. Mimo to, usunięcie wszystkich siedzeń za pierwszym rzędem przekształcało MPV w doskonałego przewoźnika do transportu dzieci na studia. Na liście opcji Chrysler dodał zamontowane na suficie ekrany oraz odtwarzacz DVD, aby umilić dzieciom długie podróże.