Ostatnim pojazdem zaprojektowanym w całości przez Citroëna przed przejęciem przez Peugeota, Citroën CX był sprzedawany w Europie w latach 1974-1991.
Już od początku produkcji Citroën CX zyskał uznanie, zdobywając tytuł Europejskiego Samochodu Roku w 1975 roku.
Citroën CX zastąpił legendarny model Citroën DS, z którego zaczerpnął hydropneumatyczne zawieszenie. Silnik był umieszczony poprzecznie i lekko pochylony do przodu, co było nowością w tym segmencie rynku. Z nową pozycją silnika Citroën musiał opracować nową poprzeczną skrzynię biegów, która później została zamontowana w Lancia Beta, Talbot Solara i innych modelach.
Mimo że CX był krótszy o 21 cm niż Citroën DS, oferował więcej przestrzeni wewnętrznej dzięki nowej konfiguracji.
CX nie korzystał z hydraulicznego sterowania skrzynią biegów, które umożliwiało zmianę biegów bez użycia pedału sprzęgła, jak miało to miejsce w modelu Citroën DX.
Dość nietypowe jak na tamte czasy, Citroën CX miał standardowo hamulce na czterech tarczach, z wentylowanymi tarczami z przodu w wersji sedan i z tyłu w wersji kombi.
Stylistykę nadwozia opracował Robert Opron, inspirowany projektami modeli GS i SM. Robert Opron zdołał stworzyć nową sylwetkę bez sprawiania wrażenia, że CX to klon innego modelu.
W lipcu 1982 roku Citroën CX przeszedł lekką restylizację i zyskał nowe nazwy: CX 20, 20 TRE i 25 D. Zmiany zewnętrzne obejmowały przeprojektowany przód, nowe wloty powietrza i powiększone uchwyty zderzaka z przodu. Wewnątrz kabina zyskała nowe wskaźniki z pomarańczowymi cyframi na czarnym tle.