W 1984 roku stary Renault 12, produkowany na licencji przez rumuńskiego producenta Dacia, przeszedł kolejną modernizację, aby stać się bardziej atrakcyjny dla rynku.
Podczas gdy inne kraje już zapomniały, jak wygląda Renault 12, Rumuni kontynuowali produkcję tego pojazdu, wprowadzając różne ulepszenia. To było jak zastrzyk botoksu w usta starszej osoby. Rumunscy projektanci i inżynierowie ciężko pracowali, aby poprawić kilka detali wyglądu samochodu.
Model z 1984 roku otrzymał nowy przód, z plastikowym dodatkiem nad czterema okrągłymi reflektorami z poprzedniej wersji. Nowe elementy były rozszerzone na dole i po bokach, aby naśladować bardziej aerodynamiczny kształt. Okulary reflektorów w rzeczywistości pogarszały aerodynamikę. Gdy chromowane, metalowe zderzaki wyszły z modnych trendów, Dacia zainstalowała nową wersję wykonaną z materiałów plastikowych. Były czarne i rozszerzone w dolnej części, aby przypominały fartuch. Jedyną poprawą aerodynamiki był gumowy „ogon” przyklejony na nachylonej klapie bagażnika. Jego wpływ na efektywność paliwową był minimalny, ale przynajmniej duże światła tylne dłużej pozostawały czyste.
W środku były tylko drobne różnice na desce rozdzielczej, gdzie po stronie pasażera zamontowano parę wskaźników do pomiaru temperatury oleju i statusu ładowania. W fotelach zamontowano regulowane zagłówki dla pasażerów z przodu.