Chrysler tracił pozycję na torze NASCAR w porównaniu do Forda i zlecił swoim inżynierom, aby coś z tym zrobili. Odpowiedzią był model Charger Daytona.
Chociaż Charger był szanowaną nazwą w świecie muscle-carów, nie był znany w kręgu zwycięzców. Inżynierowie powrócili do swoich biurek projektowych i stworzyli wersję Daytona. Była ona wyjątkowa na rynku i przyczyniła się do zmian w regulacjach NASCAR.
Wersję Daytona łatwo było rozpoznać dzięki wysokiemu na 2 cale (610 mm) skrzydłu z tyłu, które przyciągało więcej uwagi niż stalowy wlot z przodu. W przeciwieństwie do standardowego Chargera, wersja Daytona wyposażona była w podnoszone reflektory. Inżynierowie Chryslera opracowali aerodynamiczny pakiet, aby zapobiec unoszeniu się dużego „cegły” od podłoża przy wyższych prędkościach. Chrysler testował samochód w tunelu aerodynamicznym Lockheed-Martin, co wykazało 20% poprawę w aerodynamice. Dowiodło to swojej wartości na torze w Talladega, gdzie Buddy Baker osiągnął prędkość 200.447 mph (322.58 kph). Był to pierwszy samochód wyścigowy NASCAR, który przekroczył barierę 200 mph.
Wewnątrz wszystkie Charger Daytona miały drewnianą deskę rozdzielczą, z dwoma dużymi wskaźnikami przed kierowcą oraz kolejnymi czterema wskaźnikami po prawej stronie. Standardowe przednie fotele kubełkowe nie miały wysokich bocznych podparć w wersjach ulicznych, ponieważ i tak były zmieniane na użycie torowe.