Zaktualizowana wersja 365 GT4 2+2 pojawiła się w 1976 roku pod nazwą Ferrari 400. Podobnie jak w modelu, który zastępuje, nazwa odnosi się do pojemności skokowej jednego cylindra.
Aby wizualnie odróżnić model 400 od 365 GT4, nowość charakteryzuje się zderzakiem w kolorze nadwozia, pięcioramiennymi stałymi obręczami, okrągłymi lampami tylnymi oraz brakiem emblematu na grillu chłodnicy. Wnętrze stało się bardziej luksusowe, z lepszym obiciem foteli, innym przeszyciem, wzorami i nieco zmienionymi przełącznikami. Dostępne były również wykończenia skórzane i fotele elektryczne.
Podstawy techniczne modelu 400 są niemal identyczne z 365 GT4 2+2. Samochód był dostępny w dwóch wersjach: 400 Automatic, który był też pierwszym Ferrari z automatyczną skrzynią biegów (3-biegowa automatyczna skrzynia Borg-Warner) oraz 400 GT, z 5-biegową skrzynią manualną. 70% klientów preferowało automatyczną skrzynię biegów.
Skrzynia Tipo została zmodernizowana i zwiększona o dodatkowe 20 KM, a silnik V12 o pojemności 4,8 litra generował moc 340 KM.
Ferrari 400 osiągało maksymalną prędkość 149 mph i przyspieszało do 60 mph w około 8 sekund. Wyprodukowano łącznie 502 egzemplarzy – 355 automatycznych i 147 manualnych. Nie powstały żadne wersje na rynek amerykański.