W miarę zaostrzania regulacji dotyczących emisji, w 1979 roku Ferrari 400 otrzymało zaktualizowany silnik. Zamiast 6 gaźników, silnik V12 został wyposażony w system wtrysku paliwa Bosch K-Jetronic.
Oznaczało to znaczącą poprawę pod względem emisji, chociaż moc spadła z 340 KM do 310 KM.
Późniejsze modele miały różne profile wałków rozrządu oraz kolektory wydechowe, dzięki czemu auto zyskało dodatkowe 5 KM.
Samochód posiadał silnik V12 o pojemności 4,8 litra, który był w stanie przyspieszyć do 100 km/h w 8,2 sekundy. Silnik generował 311 KM i miał maksymalny moment obrotowy wynoszący 412 nM. Moc była przekazywana na koła za pośrednictwem 3-biegowej automatycznej skrzyni biegów. Oficjalna prędkość maksymalna wynosiła 235 km/h.
Choć zewnętrzne zmiany były minimalne, jak na przykład znaczek „i” na tyle, wnętrze zostało odświeżone i otrzymało nową tapicerkę, a także nowe panele drzwiowe oraz elektroniczne sterowanie.
Model zachował standardową 5-biegową skrzynię manualną (400i GT) oraz opcjonalną 3-biegową skrzynię automatyczną (400i Automatic) lub 5-biegową skrzynię manualną. Łącznie wyprodukowano 1305 sztuk.
Ze względu na regulacje dotyczące smogu i bezpieczeństwa w Ameryce, model 400i nigdy nie trafił na ten rynek.