Ferrari wprowadziło model 456 w 1992 roku jako swoje najwyższą ofertę, przynosząc radość klientom, którzy chcieli codziennie jeździć włoskim samochodem GT.
Model 456 oznaczał powrót włoskiego producenta do segmentu samochodów grand touring, oferując klasyczny silnik umieszczony z przodu oraz napęd na tylne koła. Jego jedyną wadą było to, że był dostępny wyłącznie z manualną skrzynią biegów. Niemniej jednak była to znakomita skrzynia, a sam samochód to tradycyjny pojazd na trzy pedały.
Jeśli ktoś chciałby wyobrazić sobie, jak powinien wyglądać samochód GT, 456 GT jest jednym z najlepszych, jeśli nie najlepszym, przykładem kiedykolwiek zbudowanym. Dzięki wąskiemu przodowi, wysuwanym reflektorom oraz dolnej, uśmiechniętej kratce zintegrowanej z zderzakiem, flagowy model Ferrari z początku lat 90. stał się hitem sprzedażowym. Został zaprojektowany w studiu Pininfarina przez Pietro Carmadella, który stworzył aerodynamiczną sylwetkę z szeroką szybą oraz klasycznym designem kabiny. Za przednimi błotnikami projektant starannie ukrył parę otworów wydechowych, które odprowadzały powietrze uwięzione w nadkolach. Tradycyjne okrągłe światła tylnie zostały zastąpione owalnymi z tyłu, a zderzak tylny ozdobiony został poczwórnym wydechem.
W środku samochód miał dwa kubełkowe fotele z przodu oraz ławkę z tyłu. Oczywiście, nie był on na tyle szeroki ani przestronny, aby wygodnie pomieścić dwóch pasażerów. Niemniej jednak, tylne siedzenie wciąż było tam obecne i mogło służyć jako dodatkowa przestrzeń bagażowa. Producent pozostawił jedynie dwie dużą tarcze dla prędkościomierza i obrotomierza w panelu instrumentów, plus licznik kilometrów. Pozostałe wskaźniki kontrolne zostały przeniesione na środkową konsolę, podczas gdy system audio zamontowano na konsoli centralnej za dźwignią zmiany biegów.