Drugą generację Dino zaprezentowano przez Ferrari w 1973 roku, ale tylko z silnikiem o pojemności trzech litrów, podczas gdy wersja z silnikiem dwóch litrów pojawiła się w 1975 roku.
Ferrari nadal starało się uczynić Dino submarką, aby konkurować z Porsche. Samochód nie miał nawet logo Ferrari. W odróżnieniu od głównej marki, Enzo Ferrari zbudował Dino z klasycznymi stalowymi nadwoziami, podczas gdy pojazdy z silnikiem V-12 już wykorzystywały materiały lekkiego stopu.
Marcello Ghandini zaprojektował kształty drugiej generacji Dino, a sam Enzo Ferrari był zaangażowany w ten proces. Jako że był bardzo wysoką osobą, doprowadziło to do wyższej linii dachu niż Ghandini początkowo zakładał. Sportowe coupe stworzono jako pojazd 2+2 z przyzwoitą przestrzenią dla pasażerów tylnych, co skutkowało dłuższą kabiną. Z przodu druga generacja Dino miała wysuwane podwójne reflektory i bardzo mały bagażnik, w którym producent umieścił zapasowe koło oraz wystarczająco dużo miejsca na papier i błyszczący magazyn.
W środku Ferrari zamontowało dwa kubełkowe fotele z przodu oraz profilowaną kanapę dla dwóch osób z tyłu. Deska rozdzielcza była skierowana w stronę kierowcy, z zakrzywioną tablicą przyrządów i siedmioma wskaźnikami. Pięcio-biegowa dźwignia zmiany biegów wystawała z konsoli środkowej między przednimi siedzeniami. Pomimo że nie miał być drogim pojazdem, Dino miał wnętrze wykończone skórą i starannie wykonane elementy.