Po II wojnie światowej Fiat znajdował się w złej sytuacji i sięgnął do swoich starych magazynów, aby znaleźć starsze podwozia do budowy nowych samochodów, a model 1100 był jego najlepszym rozwiązaniem.
Jednak historia nie kończyła się na tym, włoski producent samochodów polegał na armii przedwojennych sedanów. W firmie było wystarczająco dużo entuzjastów, którzy pragnęli przywrócić chwałę wyścigów. Był to również doskonały sposób na reklamę, więc zarząd Fiata zgodził się na wykorzystanie swoich zasobów do opracowania sportowej wersji pod nazwą 1100 S.
Dante Giacosa był głównym inżynierem Fiata i nadzorował projekt. Niektóre źródła podają, że Giuseppe Cogno zaprojektował nadwozie na podstawie Fiata 508 C MM z 1938 roku, stworzonego na wyścig Mille Miglia, i zbudował je w biurze Carozzeria Speciali. Producent zastosował włókno szklane do budowy nadwozia z poszerzonymi nadkolami i okrągłymi reflektorami. Nie udało im się zrobić zaokrąglonej szyby przedniej, więc użyli dwóch paneli szklanych, montując je lekko nachylone w kształcie litery V. Okrągły i wydłużony dach kończył się za siedzeniami. Nie było to najlepsze rozwiązanie aerodynamiczne, ale pozwoliło to zaoszczędzić na wadze, co było znacznie ważniejsze dla wyścigu Mille Miglia. W 1947 roku Fiat wystartował w wyścigu, a cztery jego samochody znalazły się w pierwszej dziesiątce. To był niezwykły sukces włoskiego producenta. Warto wspomnieć, że piąty Fiat 1100 (nie wersja S), kierowany przez Comirato Dumasa, zajął kolejne miejsce w pierwszej dziesiątce.