Wprowadzony na rynek w 1960 roku jako zamiennik dla modelu 500 Nuova, model 500 D był ostatnim przedstawicielem tej serii z drzwiami typu „suicide”.
Trzy lata po premierze, 500 stał się modnym pojazdem. Początkowo był to włoski samochód miejski, ale szybko zyskał popularność także na innych rynkach. Model 500 D był wysyłany jako CKD do Nowej Zelandii i montowany lokalnie, zaspokajając popyt na mały, dwucylindrowy samochód.
Fiat zaprezentował model 500 Nuova (Nowy) w 1957 roku, a trzy lata później zaktualizował go do wersji D. Wyglądał niemal identycznie, ale miał solidny dach. Dla tych, którzy preferowali wersję z otwartym dachem, włoski producent oferował model z materiałowym dachem nazwany Transformable. Model 500 D można rozpoznać po okrągłych, pomarańczowych kierunkowskazach zamontowanych na przednich błotnikach, zamiast łezkowatych, które występowały w modelu Nuova. Oprócz wersji Family (Giardiniera), był to ostatni model z drzwiami otwierającymi się do tyłu.
Wnętrze zachowało minimalistyczny design charakterystyczny dla modelu 500 Nuova. Z przodu znajdowały się materiałowe fotele, a z tyłu ławka na dwie osoby. Metalowa deska rozdzielcza posiadała prędkościomierz oraz kilka wskaźników ostrzegawczych dotyczących paliwa, ładowania i ciśnienia oleju.