W 1994 roku Fiat zdecydował się wycofać przestarzałego Tipo, wprowadzając dwa różne modele: Bravo i Brava. Bravo to sportowa wersja trzydrzwiowego hatchbacka, natomiast Brava skierowana była do rodzin i miała pięciodrzwiową konfigurację.
Choć oba pojazdy były w rzeczywistości różnymi wersjami tej samej nadwozia, udało im się zdobyć uwagę Europejczyków, gdyż zdobyły nagrodę „Samochód Roku”. Zostały zaprojektowane w erze bio-designu, co widać w każdym detalu.
Brava, z zaokrąglonymi kształtami i płynnie poprowadzonymi liniami, miała mały grill z przodu, zintegrowany z maską, na którym widniało logo Fiata. Jej zderzak w kolorze nadwozia z szerokim grillem w dolnej części zapewniał odpowiednią wentylację. Z boku, falująca, wznosząca się linia osłony wizualnie nadawała łagodny, nieagresywny wygląd. W końcu był to pojazd rodzinny. Czernione, niepomalowane klamki drzwiowe były częścią budżetowego rozwiązania. Kosztowały mniej i były tańsze w wymianie, jeśli zajdzie taka potrzeba.
Wnętrze wyposażone było w dwa kubełkowe fotele z przodu, pokryte materiałem, oddzielone niską konsolą środkową. Deska rozdzielcza była niemal w całości wykonana z plastiku, z otwartą kieszenią do przechowywania przed pasażerem. Dla kierowcy Fiat zamontował atrakcyjnie wyglądający panel wskaźników z szerokim prędkościomierzem i dwoma pół-tarczami dla poziomu paliwa i temperatury płynu chłodzącego. W zależności od silnika i wyposażenia, dostępny był także obrotomierz. Z tyłu składana kanapa zwiększała przestrzeń bagażową. Niestety, nie była to system dzielonego składania.