Stworzenie samochodu, który miałby przetrwać trzy dekady, nie było łatwym zadaniem, a Fiat nie planował takiego wyzwania. Mimo to, udało mu się to osiągnąć dzięki budżetowemu modelowi Mille wyprodukowanemu w Ameryce Południowej.
Na początku lat 80-tych Fiat był na progu podboju nowych rynków i przeszedł niezbędną transformację. Przede wszystkim porzucił stare, tylno-napędowe platformy i stworzył nową generację pojazdów, z silnikiem umieszczonym z przodu. Wśród tej nowej generacji znalazła się Uno. Był to niedrogi samochód, solidny, łatwy w utrzymaniu i o niskich kosztach eksploatacji. Pomimo ograniczonej wydajności, zyskał uznanie ponad trzech milionów osób z Ameryki Południowej.
Fiat Mille oparty był na modelu Uno z 1985 roku, ale nie otrzymał wszystkich zalet swojego włoskiego odpowiednika. Jego celem było zdobycie serc klientów w Ameryce Południowej i zapewnienie taniego, przystępnego środka transportu. Jedną z najważniejszych różnic w designie było wyższe pokrywa silnika w porównaniu do europejskiego modelu. Tam Fiat zamontował zapasowe koło, na górze silnika, jak w starszym modelu Fiat 127.
Ze względu na znaczący popyt na tanie samochody, Fiat oferował model Mille tylko z podstawowym wyposażeniem we wnętrzu. Ręcznie otwierane okna i tapicerka materiałowa były łatwe do produkcji i utrzymania. W kabinie było miejsce dla pięciu dorosłych, z przednimi fotelami kubełkowymi i kanapą z tyłu.