Ford rywalizował z tradycyjnymi konkurentami, aby stworzyć całkowicie nowy pojazd po II wojnie światowej, i wygrał wyścig z modelem Crestliner z 1949 roku.
Po dziewięciu latach wojny, zmieniły się preferencje klientów. Ford dostrzegł tę zmianę i zaczął pracować nad całkowicie nowym pojazdem, jednocześnie próbując sprzedawać samochody sprzed wojny z drobnymi ulepszeniami. GM i Chrysler zrobili to samo, ale kluczowe pytanie brzmiało: „Kto wprowadzi nowy samochód?” Odpowiedzią był Ford.
Podczas gdy samochody sprzed wojny miały szerokie błotniki i wąskie komory silnikowe, Ford uznał, że nadwozie w stylu „pontonowym” będzie lepszym rozwiązaniem, co okazało się trafne. W pośpiechu, aby wprowadzić Crestliner na rynek, skrócono nieco jego konstrukcję oraz zrezygnowano z tylnych drzwi. W tamtych czasach nie stanowiło to problemu. Efektem była dwudrzwiowa limuzyna z dwoma okrągłymi reflektorami i wyższą maską. Zaokrąglone kształty oraz rzeźbione panele drzwiowe, które naśladowały kształt starszych błotników, miały wpływ na innych producentów samochodów w kolejnych latach, w tym „nosek Bullita” z centralnym chromowanym stożkiem przypominającym stożek nosowy samolotu myśliwskiego P-51 Mustang.
Wewnątrz, producent zainstalował kierownicę z czterema szprychami w kształcie litery X, co przypominało konstrukcję samochodu, pod którym znajdowało się podwozie z poprzeczką w kształcie X, zwiększającą ochronę oraz sztywność pojazdu. Z przodu umieszczono kanapę dla trzech pasażerów. Później Ford dodał opcję indywidualnych, regulowanych siedzeń, aby ułatwić wsiadanie i wysiadanie z auta.