Druga generacja Thunderbirda powstała w erze odrzutowców, gdzie nowe myśliwce miały ogromny wpływ na design samochodów.
Znana również jako Square-Bird, druga generacja trwała zaledwie trzy lata, od 1958 do 1960 roku, i była absolutnym sukcesem. Ford próbował i udało mu się umieścić T-Bird w segmencie luksusowych samochodów osobowych. Samochód był duży i komfortowy, a pod maską miał sporo mocy, podczas gdy konstrukcja unibody uczyniła go lżejszym od głównych konkurentów.
Pojazd charakteryzował się specjalnymi osłonami reflektorów, które naśladowały kształt oka orła. Większość przedniej części była pokryta dużym, chromowanym zderzakiem, który rozciągał się na boki. Zakrzywiona szyba przednia i linie boczne podążały za tym samym trendem designu z czasów odrzutowców. Tylne błotniki miały płetwy po bokach bagażnika, przypominające skrzydełka na samolocie. Z tyłu znajdowały się trzy okrągłe światła, po jednym dla każdego światła tylniego, które tworzyły panel przypominający silnik odrzutowy.
Wnętrze było wystarczająco duże dla czterech dorosłych, z czterema osobnymi siedzeniami w środku. Wszystkie cztery okna były otwierane ręcznie, mimo że był to coupe. Na desce rozdzielczej producent zamontował trzy duże wskaźniki, a obrotomierz nie był obecny. Ford Thunderbird znalazł swoją niszę na rynku dla tych, którzy nie chcieli ścigać się samochodami, ale cieszyli się jazdą.