Honda zaprezentowała siódmą generację modelu Civic w 2000 roku, która była dostępna w kilku wersjach nadwoziowych, ale nie dzieliły one zbyt wielu elementów nadwozia, mimo że były budowane na tej samej platformie.
Niektórzy uważali, że to krok wstecz dla japońskich producentów samochodów, ponieważ uproszczono przednie zawieszenie, które uznawano za zbyt skomplikowane dla prostego, rodzinnego sedana. Producent przeszedł z zawieszenia wielowahaczowego na McPhersona, co stanowiło efektywne rozwiązanie dla tego rozmiaru samochodu. Na szczęście, zachowano niezależne zawieszenie tylne, które zapewniało lepszy komfort, szczególnie dla pasażerów tylnej kanapy.
Od zewnątrz, wersja trzydrzwiowa miała bardziej aerodynamiczną sylwetkę z opływowymi reflektorami i kierunkowskazami zamontowanymi w rogach, zintegrowanymi z głównymi lampami. Jej wysokość była niższa niż w wersjach hatchback, a tylko nieznacznie wyższa niż w wersji coupe. Z tyłu, światła tylne były podzielone między tylne słupki a klapę bagażnika, co było unikalne w porównaniu do jej „krewnych”.
Dzięki rozstawowi osi, oferowała wystarczającą przestrzeń na nogi dla pasażerów tylnej kanapy, większą niż w wersjach hatchback. W przeciwieństwie do hatchbacków, miała dźwignię zmiany biegów zamontowaną na podłodze oraz środkowy panel rozciągnięty do konsoli centralnej.