Chociaż model został zaprezentowany publiczności w 1970 roku na Targach Motoryzacyjnych w Turynie, Lamborghini Urraco trafiło do sprzedaży dopiero w 1973 roku.
Urraco to czteromiejscowy supersamochód, który był bardziej przystępną i mniej wydajną alternatywą dla modeli Miura czy Countach.
Projekt nadwozia stworzył zespół Bertone, ta sama pracownia, która zaprojektowała Miurę.
Początkowo do zatwierdzenia wysłano dwa pełnowymiarowe prototypy, jednak Lamborghini nie podobały się żadne z nich. Marcello Gandini z Bertone przygotował trzeci prototyp, który był bardzo zbliżony do modelu zaprezentowanego publiczności.
Estetycznie Urraco miało dwa wysuwane reflektory, chromowany zderzak z pomarańczowymi kierunkowskazami, masywne prostokątne światła przeciwmgielne, długą maskę z ogromnym wlotem powietrza do chłodzenia silnika oraz tylny spojler w stylu ducktail zintegrowany z tylną częścią nadwozia.
Wewnątrz jakość zastosowanych materiałów nie była najlepsza, a niska jakość wykonania wpływała na wczesne modele. Widoczność była ograniczona, podobnie jak w przypadku większości supersamochodów z tamtego okresu.
Wnętrze było dość proste, z dwoma wskaźnikami umieszczonymi po bokach kierownicy. Między tachometrem a licznikiem kilometrów znajdowało się sześć mniejszych wskaźników.
Pierwsze modele były wyposażone w silnik V8 o pojemności 2,5 litra, wykonany z lekkiego stopu. Jednostka ta rozwijała moc 220 KM. Później zastąpiono ją wersją 2,0-litrową, stworzoną wyłącznie na rynek włoski.