Po recesji gospodarczej samochody stały się rzadkością i zarezerwowane były dla bogatych, ale Lancia zidentyfikowała mały niszowy segment i wprowadziła model Ardea w 1939 roku.
W tamtych czasach Fiat wprowadził modele Topolino i Balilla, ale oba były dość ciasne. Z drugiej strony, Lancia oferowała Ardeę. Był to samochód oszczędny w zużyciu paliwa, wystarczająco przestronny dla czterech dorosłych osób, a mimo że nie miał zbyt dużej mocy, zapewniał lepsze prowadzenie niż jego główni konkurenci. Ardea przejęła przednie zawieszenie z przesuwanym słupkiem z modelu Aprilia, a z powodów kosztowych producent zamontował sztywną osie tylną z półeliptycznymi sprężynami z tyłu.
Lancia produkowała sedany Ardea (berliny) oznaczone jako Tipo 250, podczas gdy wersja wydłużona, używana w taksówkach rzymskich, nosiła oznaczenie Tipo 350, a Tipo 450 to podwozie. Z przodu, nachylona kratka była tuż za przednim zderzakiem. Wąski i długi przedział silnikowy dał złudzenie, że pod maską kryje się duży silnik, chociaż w rzeczywistości tak nie było. Z okrągłymi reflektorami i stożkowymi obudowami, Ardea wyglądała na samochód z wyższej półki. Z tyłu producent zamontował koło zapasowe, a opcjonalnie, bagażnik nad tylnym zderzakiem, nad kołem zapasowym.
Aby ułatwić wsiadanie i wysiadanie, Lancia zastosowała cztery drzwi bez słupka B. To nietypowe, ale praktyczne rozwiązanie, szczególnie dla pasażerów tylnych siedzeń. Na desce rozdzielczej znajdował się prędkościomierz na środku oraz trzy wskaźniki przed kierowcą. Lancia zorganizowała przestrzeń bagażową za tylnymi siedzeniami, która była dostępna tylko od wewnątrz kabiny.