Flaminia była ostatnim modelem opracowanym przez Lancię, zanim producent samochodów zbankrutował i został przejęty przez Fiata w 1969 roku.
Lancia zaprezentowała pierwszą Flaminię w 1957 roku, a wersję sedan zaprojektował Pininfarina. Była oparta na tym samym podwoziu co Aurelia, ale miała dłuższy rozstaw osi. W 1963 roku włoski producent wprowadził delikatny lifting, w którym najważniejszym ulepszeniem było to, co znajdowało się pod maską.
Pininfarina zbudował Flaminię na podstawie tego samego pojazdu koncepcyjnego, który dał początek Peugeotowi 505, dlatego te dwa modele wyglądały na spokrewnione. Z przodu, czterolampowy system z dodatkową lampą umieszczoną pomiędzy główną lampą a zderzakiem był unikalny na rynku luksusowych sedanów. W modelu z 1963 roku, Flaminia miała kratkę umieszczoną za maską oraz linią przednich błotników. Wlot powietrza znalazł swoje miejsce na masce, co pozwalało na dostarczenie większej ilości powietrza do trzech gaźników zasilających silnik.
Wnętrze samochodu oferowało dwa miejsca na ławce, z opcją dwóch indywidualnych foteli z przodu. Selekcja biegów „cztery na drzewo” okazała się świetnym rozwiązaniem dla pojazdów z trzema miejscami z przodu, ale nie była tak udana dla reszty. Z tyłu producent zamontował wygodne ławki z wystarczającą ilością przestrzeni na nogi dla trzech pasażerów.