Nazwa Maserati Indy pochodzi od toru wyścigowego w Indianapolis, gdzie Maserati odniosło triumf w 1939 roku. Indy był bardziej praktyczną i przestronną alternatywą dla znanego modelu Maserati Ghibli.
Produkcja Maserati Sebring zakończyła się w 1968 roku, a Indy stał się jego następcą. Podczas gdy Sebring oferował silnik sześciocylindrowy, Indy dostępny był z trzema potężnymi silnikami V8: 4,1-litra, 4,7-litra oraz 4,9-litra, które generowały odpowiednio 260, 290 i 320 koni mechanicznych.
Puryści krytykowali 3-biegową automatyczną skrzynię biegów Indiego, ponieważ nie dawała ona sportowych wrażeń, jak w przypadku Ghibli. Biorąc pod uwagę, że Indy został zaprojektowany z myślą o turystyce, to był to świetny samochód, który nawet dziś mógłby utrzymać się w ruchu na autostradzie. Dostępna była również 5-biegowa skrzynia manualna.
Śmiała konstrukcja to dzieło Giovanniego Michelottiego z Vignale. Maserati Indy charakteryzowało się długą maską z gładkim przodem, w którym zintegrowano ikonowe reflektory typu pop-up. Funkcjonalny design zapewniał niski współczynnik oporu powietrza oraz doskonałą stabilność nawet przy dużych prędkościach – maksymalna prędkość osiągnięta przez Indy podczas testów w niemieckim magazynie Auto Motor wyniosła 246,7 km/h.
Aby zapewnić miejsca dla czterech osób, Michelotti musiał zrezygnować z niskiego i długiego profilu typowego dla atrakcyjnego modelu Ghibli, w związku z czym Indy miał wyższą linię dachu.