Mercedes-Benz wprowadził na rynek wersję E-Class z wydłużonym rozstawem osi, przeznaczoną dla kierowców taksówek lub dla klientów korporacyjnych.
Niemiecki producent samochodów zaprezentował model 190 w 1961 roku, który zyskał przydomek „fintail” dzięki nowemu detalowi w designie. Zastąpił on linię „ponton”, oferując większe i bardziej dominujące pojazdy. Mercedes-Benz opracował model 190 na bazie modelu 220b, wykorzystując te same przednie i tylne osie. To rozwiązanie pozwoliło na obniżenie kosztów rozwoju i pomogło firmie w zdobywaniu rynku.
Na przedzie samochód zachował ten sam wygląd z wąskim i wysokim grillem, umieszczonym prosto przed maską. Na dolnej części, w przedniej części pojazdu, producent zainstalował chromowany zderzak metalowy owinięty wokół przednich narożników. Aż do słupków B oraz od tylnej szyby, użyto tych samych części co w standardowej wersji. Tylne drzwi nie miały wycięcia na tylne koła, a za nimi producent dodał dłuższe błotniki oraz dodatkowe okno dla pasażerów w ostatnim rzędzie siedzeń. Z tyłu wąskie i wysokie błotniki tworzyły tylną część, od której samochód otrzymał swój przydomek.
Wewnątrz, nachylona i wąska deska rozdzielcza posiadała wyższą część na zestaw wskaźników. Producent zainstalował albo pionowe wskaźniki z suwakami, albo okrągłe wskaźniki dla prędkościomierza oraz wskaźników ciśnienia oleju, temperatury płynu chłodzącego i poziomu paliwa. Pomiędzy nimi, na górze, Mercedes-Benz umieścił zegar. W środkowym rzędzie zamontowano fotele składane i przesuwane, co ułatwiało wsiadanie i wysiadanie tylnym pasażerom.