Mitsubishi wprowadziło całkowicie nową drugą generację modelu Pajero/Montero/Shogun w 1991 roku w Japonii, a rok później rozpoczęło jego sprzedaż na innych rynkach.
Model ten nosił różne nazwy w poszczególnych krajach, a Pajero/Montero/Shogun przeszedł znaczną aktualizację. Choć nadal był konstrukcją na ramie, zastosowano w nim nowoczesne technologie jak na tamte czasy. Mitsubishi dążyło do konkurowania z Toyotą i musiało mocno walczyć o udział w rynku głównego przeciwnika.
Pajero z 1992 roku miało płaską przednią część z dużymi, kwadratowymi reflektorami oraz sygnalizatorami i światłami parkingowymi umieszczonymi w rogach, rezygnując z okrągłych reflektorów swojego poprzednika. Lekko pochylony grill miał trzy poziome żebra, a w zależności od poziomu wyposażenia był ozdobiony chromowanymi akcentami. Zderzaki z tworzywa sztucznego były kontynuowane po bokach przez listwy boczne nad nadkolami i panelami drzwiowymi do tyłu pojazdu. Z tyłu producent zamontował koło zapasowe na drzwiach bagażnika otwieranych na bok.
W środku, w zależności od wersji, wnętrze mogło być wykończone tkaniną lub skórą. Kanciasty kokpit miał panel wskaźników przed kierowcą oraz dodatkowy panel nad centralną konsolą. Pierwszy panel pokazywał standardowe informacje o prędkości, obrotach silnika i stanie jednostki napędowej, natomiast drugi prezentował kąt nachylenia i przechyłu pojazdu, kompas i wysokościomierz. Kabina mogła pomieścić pięć lub siedem osób, a w bagażniku znajdowały się dodatkowe fotele.