Nissan spróbował swoich sił na europejskim rynku z pierwszą generacją modelu Terrano, który w zasadzie był jedynie przemianowaną wersją amerykańskiego Nissana Pathfinder.
Japoński producent samochodów dostrzegł rosnące zainteresowanie Europejczyków SUV-ami i zaoferował im model Terrano w wersjach z trzema lub pięcioma drzwiami. Obie wersje miały tę samą rozstaw osi, ale były napędzane innymi silnikami niż ich amerykański odpowiednik.
Pathfinder, zaprojektowany na początku lat 80., charakteryzował się charakterystycznym, kanciastym stylem tamtych czasów, a Terrano I kontynuował tę tradycję. W późnych latach 80. samochód przeszedł modernizację, zyskując szersze reflektory i pomarańczowe kierunkowskazy zamontowane na zderzaku. Z niecodziennych rozwiązań, niektóre wersje miały trzy wcięcia na przedniej części pokrywy silnika, co miało na celu lepsze chłodzenie silnika. Z profilu, dwuboksowa konstrukcja posiadała dwa okna boczne za drzwiami – małe, trójkątne oraz większe, z tyłu pojazdu. To rozwiązanie było potrzebne, aby ukryć łuk bezpieczeństwa na słupku B. Na koniec, z tyłu Nissan zamontował klapę, w której tylna szyba mogła otwierać się niezależnie do góry.
Wewnątrz, kierowca i pasażer z przodu siedzieli na wyprofilowanych fotelach, naprzeciwko kwadratowego kokpitu. Dzięki teleskopowej kolumnie kierownicy, łatwo było znaleźć komfortową pozycję. Jednak pasażerowie na ławce mieli trudniej. Musieli wchodzić przez standardowej wielkości przednie drzwi, a przestrzeń na nogi nie była szczególnie imponująca, delikatnie mówiąc.