Opel postanowił wejść na rynek europejskiego segmentu kompaktowych MPV i stworzył linię Zafira opartą na tej samej platformie co Astra G.
W 1999 roku na rynku były tylko dwa minivany w kompaktowym segmencie: Renault Megane Scenic i Citroen Xsara Picasso, jednak żaden z nich nie oferował opcji siedmiu miejsc. Opel wykorzystał tę okazję i wprowadził Zafirę, która była pierwszym siedmiomiejscowym MPV zbudowanym na bazie platformy samochodowej. Volkswagen i Mercedes-Benz mieli już kilka minivanów, ale opierali je na platformach pojazdów użytkowych.
Jako że Astra była już dobrze znana na rynku, Opel wykorzystał tę przewagę i zastosował podobne przednie nadwozie w Zafirze. Podzielały one te same reflektory i grille, mimo że maska była bardziej stroma, a zderzak miał szerszy grill u dołu. Z boku Zafira wyglądała jak wyższe kombi. Jej czarne gumowe listwy na linii okien i zderzakach chroniły ją przed drobnymi zarysowaniami na parkingach.
Główną zaletą Zafiry było wnętrze. Zespół projektowy zaprojektował je na tyle długo, by zmieściły się w nim trzy rzędy siedzeń dla siedmiu osób. Przestrzeń bagażowa przy wszystkich siedzeniach rozłożonych nie była zbyt duża, jednak po złożeniu drugiego i trzeciego rzędu była porównywalna do objętości bagażnika lekkiego pojazdu użytkowego. Kierowca mógł cieszyć się deską rozdzielczą przypominającą tę w Astrze, ale z wyższym panelem centralnym i wyższą pozycją siedzenia.