Pontiac wprowadził ostatnią generację modelu Grand Prix w 2003 roku jako luksusowy sedan sportowy o wyższej jakości wnętrza i lepszym zawieszeniu.
Rodzina modelu Grand Prix powstała w 1962 roku, w czasach samochodów muscle, i ewoluowała w kierunku osobowego samochodu luksusowego, jednak miała więcej wspólnego z Pontiac Catalina. Z biegiem czasu jego oznaczenie w ofercie Pontiac zmieniło się i stało się po prostu kolejnym sportowym sedanem. W 2003 roku kierownictwo GM zdecydowało się nie oferować tego pojazdu w wersji przeznaczonej do wynajmu. Jednak to wiązało się z spadkiem sprzedaży, co ostatecznie doprowadziło do zniknięcia modelu w 2008 roku, gdy G8 zajęło jego miejsce w wersji czterodrzwiowej, a GTO w wersji coupe.
Chociaż dzielił tę samą platformę W-body z trzeciej generacji ze swoimi „kuzynami” Chevrolet Impala/Monte Carlo i Buick LaCrosse, Grand Prix prezentował się sportowiej. Jego podzielony grill był bardzo rozpoznawalny, a duże, trójkątne reflektory przypominały parę wściekłych oczu. W zderzaku Pontiac zamontował szerokie światła przeciwmgielne w zewnętrznej części. Linia nadwozia z przesunięciem ku tyłowi stwarzała wrażenie pojazdu z napędem na tylne koła, mimo że stracił tę cechę od 1987 roku, kiedy to producent wprowadził piątą generację. Pochyłe tylne szyby sprawiały, że samochód bardziej przypominał czterodrzwiowe coupe niż zwykły sedan.
Wnętrze też zostało znacząco poprawione – producent zrezygnował z taniego plastikowego kokpitu i paneli drzwiowych z poprzednika, na rzecz materiałów przypominających Audi. Pontiac poprawił nawet szczegóły, takie jak klamki drzwi, wybierak biegów, kierownica i przyciski. W tym modelu nie pozostawiono kamienia na kamieniu – 80% samochodu zostało wymienione lub ulepszone w stosunku do jego poprzednika.