W przeciwieństwie do modelu z 1964 roku, kiedy GTO było pakietem opcyjnym, w 1970 roku stało się specyficznym modelem, co widać było nie tylko na zewnątrz, ale również na torze wyścigowym, gdzie było groźnym rywalem.
Zaprojektowane, by dominować w klasie muscle car, GTO wciąż uważane było za najważniejszy samochód tego typu. Oferowało wystarczająco dużo mocy, by wygrać niemal każdy wyścig na ¼ mili, ale reszta zależała od kierowcy.
Zewnętrzny wygląd samochodu oznaczał powrót do poziomo zamontowanych podwójnych reflektorów, w przeciwieństwie do modelu ’65, który miał reflektory zamontowane pionowo. Ale być może najważniejszym elementem modelu z 1970 roku była sylwetka nadwozia, która była znacznie gładsza niż wcześniej. Zespół projektowy zrezygnował z kanciastych linii i ostrych kątów na rzecz krągłych kształtów i łagodnych krawędzi. Długi przód samochodu miał dwa otwory wentylacyjne, a szyby boczne charakteryzowały się długim, opadającym tylnym oknem. Wszystkie cztery szyby boczne mogły być całkowicie opuszczone, co nadawało autu wygląd faux-kabrioletu.
W środku GTO oferowało wnętrze wykończone winylem, z kubełkowymi siedzeniami z szerokimi zagłówkami z przodu oraz kanapą z tyłu. Miejsce na dźwignię biegów dla manualnej skrzyni biegów znajdowało się pomiędzy przednimi siedzeniami i było zamontowane na wysokim tunelu środkowym.