W 1980 roku Renault wprowadziło specjalną wersję modelu 5, aby konkurować w Mistrzostwach Świata w Rajdach; stał się on najszybszym samochodem produkowanym we Francji.
Renault musiało przemyśleć swoją strategię po porażce z Lancią w Mistrzostwach Świata w Rajdach. W związku z tym zainicjowano szczególnie odważny projekt: przekształcenie ekonomicznego supermini R5 w prawdziwy samochód wyścigowy zdolny do zdobycia podium.
Projekt został zlecony przez Jean Terramorsi, wiceprezesa Renault ds. samochodów produkcyjnych, na podstawie istniejącego modelu 5. Marc Deschamps z pracowni projektowej Bertone wpadł na pomysł zainstalowania silnika za fotelami. Tak narodziła się koncepcja samochodu wyścigowego z silnikiem środkowym. Po wielu próbach i błędach w 1978 roku powstał prototyp. Z uwagi na regulacje FIA, Renault zdecydowało się na silnik 1,4 litra pochodzący z Alpine, który połączono z pięcio-biegową skrzynią biegów z modelu Renault 30.
Dzięki rozległym modyfikacjom oraz dodaniu turbodoładowania i systemu wtrysku paliwa K-Jetronic, powstał silnik o mocy 157 KM (160 PS), który napędzał tylne koła. W przeciwieństwie do standardowego modelu 5, który miał zawieszenie na belce skrętnej, model 5 Turbo korzystał z wielowahaczowego systemu pochodzącego z Alpine A110.
Te modyfikacje znalazły się w samochodzie zaprojektowanym przez Marcello Ghandiniego z Bertone. Oprócz przedniego pasa, który wzbogacono o masywny zderzak, najważniejsza zmiana miała miejsce za słupkami B. Tam szersze błotniki miały wloty powietrza do chłodzenia silnika oraz zasilania intercoolera turbodoładowania.
W środku Renault zainstalowało parę sportowych foteli z wysokim oparciem oraz czteropunktowe pasy bezpieczeństwa. Ostatnią, ale nie mniej ważną zmianą, była modernizacja deski rozdzielczej, aby pomieścić więcej wskaźników, takich jak ciśnienie doładowania, temperatura oleju i inne informacje wymagane w samochodzie wyścigowym.