Renault wprowadził drugą generację modelu Symbol/Thalia w 2008 roku, skierowaną na rynki wschodzące, poprawiając bezpieczeństwo oraz jednostki napędowe.
Renault zdecydowało się na premierę drugiej generacji Renault Symbol, znanego również jako Thalia w niektórych krajach, podczas Moskiewskiego Salonu Samochodowego. W przeciwieństwie do swojego poprzednika, zrezygnowano z marki „Clio”, a model stał się odrębną pozycją w ofercie francuskiego producenta. Był całkowicie oparty na drugiej generacji Clio i skorzystał z kilku ulepszeń w zakresie jednostek napędowych.
Symbol II zaprezentował się jako elegancki sedan w stylu trzech pudełek i zdołał zredukować negatywne skojarzenia z Clio z plecakiem. Projektanci Renault włożyli dużo pracy, aby zintegrować bagażnik z ogólną stylistyką samochodu. Z przodu zamontowano duże, opływowe reflektory oraz żebrowany grill. Do słupka B mógł przypominać swojego kuzyna hatchbacka, ale od tego miejsca w tył już się różnił. Pochylony do przodu słupek D i okno za tylnymi drzwiami wprowadzały znaczną różnicę.
Wewnątrz projektanci starali się, aby wnętrze było jak najbardziej atrakcyjne w swojej klasie cenowej. Dwutonowa deska rozdzielcza oraz wyprofilowany wyświetlacz do komputera pokładowego umieszczony na górze deski wyglądały podobnie do tych z innych, droższych modeli Renault. Na plus, Renault chwalił się pojemnością bagażnika wynoszącą 505 litrów (17,8 stóp sześciennych), co było większe niż w większości pojazdów kompaktowych i zdecydowanie lepsze niż u jego bezpośrednich konkurentów z segmentu małych aut.
Renault zainstalował więcej funkcji bezpieczeństwa w Symbolu, aby spełniać normy Euro5 i poprawił ofertę silnikową, zaczynając od jednostki 1.2-litra o mocy 75 KM. Na wybranych rynkach, takich jak rosyjski, Renault oferował Symbol z silnikiem 1.6-litra w połączeniu z 5-biegową manualną skrzynią lub 4-biegową automatyczną.
Renault Clio to supermini produkowany przez francuskiego producenta samochodów Renault. Po raz pierwszy zaprezentowany w 1990 roku, obecnie jest w trzeciej generacji. Clio odniósł znaczący sukces krytyczny i komercyjny, nieprzerwanie będąc jednym z najlepiej sprzedających się samochodów w Europie od momentu wprowadzenia na rynek, a także przyczynił się do odbudowy reputacji i pozycji Renault po trudnej drugiej połowie lat 80-tych.
Clio sprzedawany był jako Renault Lutecia w Japonii. Opracowano wersję sedan z czterema drzwiami dla niektórych rynków, gdzie sedany były tradycyjnie preferowane ponad hatchbacki, sprzedawaną pod nazwami Renault Clio Symbol, Renault Clio Sedan i Renault Thalia. W niektórych krajach Ameryki Łacińskiej sprzedawany jest również pod marką Nissan jako Nissan Platina.
Clio (1990-1998)
Clio zadebiutowało na Salonie Samochodowym w Paryżu jesienią 1990 roku i zaczęło być sprzedawane we Francji wkrótce potem, chociaż sprzedaż w reszcie Europy rozpoczęła się dopiero w marcu 1991. Clio zastąpiło w dużej mierze model Renault 5 (który był produkowany do 1996 roku jako budżetowa alternatywa). W momencie wprowadzenia do sprzedaży dostępne były silniki 1.2 L i 1.4 L E-type „Energy” benzynowe I4 (po raz pierwszy zastosowane w R19) oraz silniki 1.7 L i 1.9 L wysokoprężne (oba oparte na jednostce F-type). Silniki benzynowe w 1992 roku otrzymały system wtrysku paliwa, co miało na celu spełnienie nowych przepisów dotyczących emisji zanieczyszczeń.
Po zaledwie roku na rynku miała miejsce niewielka aktualizacja stylistyczna. Nowa wersja logo Renault z gładkim wzorem (poprzednia „żebrowana” wersja była wycofywana) oraz nowy projekt przednich siedzeń to jedyne zmiany. Zmieniony design nie stanowił nowej „fazy”. W marcu 1994 roku wprowadzono model Phase 2, z drobnymi aktualizacjami zewnętrznymi i wewnętrznymi. Najbardziej zauważalną zmianą był przód, gdzie kratka chłodnicy zmieniła się z dwóch metalowych żeber na pojedynczy grille w kolorze nadwozia. Osłony zderzaków stały się nieco większe i bardziej zaokrąglone, a emblemat poziomu wyposażenia wkomponowano w osłony zderzaków. Znaki na pasku klapy bagażnika przeniesiono na samą klapę, a pasek klapy zyskał wygląd włókna węglowego. Tylnie lampy zyskały nieco bardziej zaokrąglony kształt, co nadało Clio nowoczesniejszy wygląd. Klastery jednak były fizycznie wymienne z klastrami modelu Phase 1.
W 1996 roku, wraz z pojawieniem się modelu Phase 3, silnik 1.2 L Energy został zastąpiony przez 1149 cc D7F MPi (wielopunktowy wtrysk) silnik „DiET”, po raz pierwszy użyty w Renault Twingo; przez pewien czas dostępne były także wersje ze starszą jednostką 1239 cc „Cléon” z oryginalnego Twingo. Projekt głowicy cylindrów w silnikach 1.4 L E-Type również został nieco zmodyfikowany w modelach Phase 3 w celu uzyskania lepszej efektywności paliwowej. Skutkowało to tym, że silniki produkowały nieco mniej mocy niż ich wcześniejsze wersje.
Clio Phase 3 miało nieco bardziej zauważalną aktualizację niż Phase 2. Phase 3 ma inne, bardziej zaokrąglone reflektory, w których zintegrowano kierunkowskaz z jednostką reflektora. Maskownica bardziej opływała krawędzie świateł. Klapa bagażnika miała trzecie światło hamowania oraz nowy emblemat z napisem „Clio”, nawiązujący do czcionki współczesnych modeli Renault. Wprowadzono też kilka ulepszeń mechanicznych.
W 1991 roku do oferty silnikowej Clio dodano silnik o pojemności 1.8 L i 16 zaworach produkujący 137 KM (również po raz pierwszy zastosowany w R19), zdolny do rozpędzenia samochodu do 125 mph. Nazwano go po prostu „Clio 16v”. Oprócz lepszej wydajności niż standardowe Clio, wersja 16v miała szersze plastikowe zderzaki, wentylację maski przesuniętą na bok, szersze tylne zderzaki oraz wzmocnione zawieszenie i hamulce, a także zderzaki i lusterka w kolorze nadwozia.
Renault wprowadziło również „ciepłą wersję” Clio. Była ona estetycznie bardzo zbliżona do Clio RT, ale z dodatkowym silnikiem 1.8 L 8-zaworowym o mocy 110 KM, progami bocznymi oraz hamulcami tarczowymi na wszystkich kołach. Oznaczono ją jako „RSi”.
Clio zdobyło tytuł Europejskiego Samochodu Roku 1991, a Clio natychmiast stało się jednym z najlepiej sprzedających się samochodów w Europie, a także pierwszym modelem Renault, który konsekwentnie plasował się w czołowej dziesiątce najchętniej kupowanych aut w Wielkiej Brytanii. Sprzedaż w Wielkiej Brytanii zyskała na znaczeniu dzięki słynnej kampanii reklamowej telewizyjnej stworzonej przez Publicis, nakręconej we Francji, z udziałem dwóch głównych postaci, Nicole (granej przez Estelle Skornik, która nota bene nie była Francuzką i nie miała wówczas prawa jazdy) oraz Papę.
Clio II (1998-2001)
Całkowicie nowa, druga generacja Clio została zaprezentowana wiosną 1998 roku, z znacznie bardziej zaokrąglonym i bulwastym stylem niż jej poprzednik. Częścią radykalnego konceptu nowego Clio było wiele komponentów wykonanych z nietypowych materiałów, aby zaoszczędzić wagę i koszty napraw. Na przykład, przednie błotniki wykonano z plastiku, a materiał maski w niektórych wersjach był aluminiowy. Początkowo gama silników była podobna do wcześniejszej, z silnikami benzynowymi 1.2 L, 1.4 L i 1.6 L oraz silnikiem wysokoprężnym 1.9 L. Na początku 1999 roku wprowadzono sportową wersję 16V z nowym silnikiem 1.6 L 16-zaworowym, a ostatecznie wszystkie starsze silniki benzynowe zaktualizowano do mocniejszych i bardziej ekonomicznych wersji 16-zaworowych.
W 1999 roku Renault uruchomiło model Clio RS o mocy 172 KM (skrócone od Renault Sport), nazwany Clio Renault Sport 172, z silnikiem 2.0 L 16-zaworowym i prędkością maksymalną 220 km/h (137 mph). W tej formie samochód imponował zaskakująco dobrym prowadzeniem i osiągami. Najbardziej ekskluzywne Clio to jednak egzotyczna wersja mid-engined, napędzana na tylne koła, Clio V6 Renault Sport, która miała silnik V6 o mocy 166 kW (230 KM) o pojemności 3.0 L, umiejscowiony za przednimi siedzeniami, z prędkością maksymalną 235 km/h (146 mph).
Facelifting Clio II (2001)
Face-lifting wiosną 2001 roku przyniósł odnowiony wygląd zewnętrzny, poprawioną jakość wnętrza oraz dodanie silnika wysokoprężnego 1.5 L z bezpośrednim wtryskiem. Clio 172 również przeszło face-lifting, a do gamy dodano lżejszą, bardziej skoncentrowaną wersję, znaną jako 172 Cup. Model 172 później otrzymał dodatkowy upgrade do 182 KM, przyjmując nazwy Renaultsport Clio 182, Clio 182 Cup oraz w końcu luksusową wersję ostateczną, nazwaną Clio 182 Trophy. Trophy uznano za jeden z najlepszych hot hatchy wszech czasów. Wyprodukowano tylko 500 egzemplarzy na rynek brytyjski (oraz kilka na Szwajcarię). Główna różnica między Trophy a zwykłym 182 oraz 182 Cup polegała na wyścigowo zaprojektowanym zawieszeniu, które zapewniało Trophy nieporównywalne w tej klasie prowadzenie. Renault wyprodukowało również Clio V6, które wygląda jakby było na sterydach w porównaniu do 182, V6 ma silnik o mocy 255 KM 24V 3.0 litra z czasem przyspieszenia 0-100 km/h wynoszącym 5.8 sekundy i prędkością maksymalną 153 mph. Renault zdecydowało się nadal sprzedawać Clio II aż do 2008 roku; Clio II sprzedawano równolegle z Clio III, ale w niższej cenie i pod nazwą Clio Campus. W 2006 roku ten model przeszedł face-lifting ze zmienionym przodem i tyłem. Numer rejestracyjny przeniesiono z bagażnika (lub bagażnika) na zderzak.
Clio Symbol/Clio Sedan/Thalia (2001)
W 2001 roku Renault wprowadziło wersję sedan Clio II, nazwaną Clio Symbol (w Turcji, Rumunii i Bułgarii), Thalia (w pozostałej części Europy Wschodniej) lub Clio Sedan (w Condorze Południowym). Początkowo samochód miał być sprzedawany w krajach rozwijających się, ale ze względu na popyt, później udostępniono go w krajach, gdzie sedany były tradycyjnie preferowane nad hatchbacki, a szczególnie w Hiszpanii i kilku krajach Europy Wschodniej. W Europie Wschodniej Thalia jest tańsza od Clio, ale nadal około 30% droższa od Dacii Logana, która również jest sprzedawana przez Renault na tym rynku, ale jako model niskobudżetowy. W kilku rynkach, na których Renault nie było obecne, sedan był oferowany jako Nissan Platina (produkowany i sprzedawany w Meksyku w fabryce Renault-Nissan i sprzedawany w całej Ameryce Środkowej), z wyjątkiem Chile i Dominikany, gdzie obecne były zarówno modele Nissan, jak i Renault.
Clio III (2005)
Całkowicie nowa trzecia generacja Clio została zaprezentowana w 2005 roku. Wykorzystuje platformę współopracowaną z Nissanem (w który Renault ma udziały), dzieloną z Renault Modus i obecnym Nissan Micra. Jest znacznie większa i o 130 kg cięższa, a także droższa niż Clio II, co jest wynikiem decyzji o przesunięciu Clio nieco wyżej w segmencie. Wychodzące Clio II będzie kontynuować sprzedaż jako opcja budżetowa do momentu wprowadzenia nowego Renault Twingo (spodziewanego w 2007 roku). Nowe Clio osiągnęło 5-gwiazdkową ocenę bezpieczeństwa EuroNCAP, dołączając do rodziny Renault z najwyżej ocenianymi modelami konsumenckimi – z wyjątkiem Kangoo – które wszystkie mają maksymalną ocenę bezpieczeństwa. Sprzedaż modelu 3-drzwiowego rozpoczęła się w całej Europie w październiku 2005 roku, a model 5-drzwiowy miał być wprowadzony na początku 2006 roku.
W czerwcu 2006 roku rozpoczęła się sprzedaż trzeciej generacji Clio Renault Sport we Francji w cenie 23000 euro. Clio Renault Sport jest wyposażone w nowy silnik 2-litrowy o mocy 16 zaworów, oparty na wcześniejszej wersji używanej w drugiej generacji Clio Renault Sport oraz 6-biegową skrzynię biegów. Silnik rozwija moc 145 kW (197 KM) przy 7250 obr./min. Prędkość maksymalna wynosi 215 km/h, a przyspieszenie 0-100 km/h zajmuje 6.9 sekundy.