Renault był mistrzem świata Formuły 1 z zespołem Williams-Renault i chciał się tym pochwalić, a efektem tego jest Clio Williams.
Kiedy francuski producent samochodów wprowadził na rynek sportowego „pocket-rocket”, ogłosił, że powstanie mniej niż 4 000 egzemplarzy, a klienci tłumnie ruszyli do salonów Renault z czekami. Jednak ta liczba dotyczyła tylko pierwszej serii, a Renault wyprodukowało ich trzy. Najbardziej wyróżniającą się wersją była seria III, która miała dach panoramiczny, niedostępny w dwóch pozostałych wersjach.
Opierając się na tej samej platformie, co Renault Clio I, wersja Williams charakteryzowała się ciemnoniebieskim kolorem z złotymi kołami i emblematami. Mimo że Williams Engineering nie brał udziału w projekcie, użyczył swoją nazwę jako gest dobrej współpracy z francuskim producentem. Jednak Renault nie potrzebowało brytyjskiej firmy do budowy tego pojazdu, ponieważ i tak było jednym z najlepszych producentów hot-hatchy na świecie. Z punktu widzenia designu, Williams miał funkcjonalne wloty powietrza na maskę i obniżone zawieszenie. Aby podkreślić sportowy wygląd, producent dodał poszerzone nadkola z przodu i z tyłu, aby zmieścić szersze koła i opony niż w innych wersjach Clio.
Wewnątrz, Renault zainstalował jedne z najlepszych siedzeń samochodowych dostępnych w tamtych czasach. Dzięki wysokim bocznym podparciom i welurowej tapicerce oferowały dobre wsparcie boczne oraz wystarczający komfort dla kierowcy i pasażera z przodu. Niestety, pasażerowie z tyłu musieli siedzieć na tym samym twardym ławce co w reszcie gamy, chociaż tapicerka była identyczna jak w przednich siedzeniach.