Renault chciało utrzymać sportowy produkt na europejskim rynku i w 1980 roku wprowadziło model Fuego, konkurując z Fordem Capri i Volkswagenem Scirocco.
Podobnie jak jego poprzednicy, modele 15 i 17, Fuego dzieliło platformę z innym bestsellerem z oferty Renault – modelem 18. Niestety, ta platforma była już przestarzała, ponieważ bazowała na Renault 12 z połowy lat 60. Mimo to, kształt pojazdu był sportowy, co pomogło producentowi sprzedać ponad 260 000 egzemplarzy.
Stylizacja była atrakcyjna, z sylwetką fastback i dwiema drzwiami, co nadawało sportowy wygląd. Klamki były ukryte za pionowym nacięciem drzwi, pozostawiając widoczny jedynie zamek. Z przodu prostokątne reflektory i pochylona atrapa chłodnicy podkreślały sportowy charakter samochodu. Nachylona szyba czołowa i niska linia dachu prowadziły do mniejszej kabiny i wąskich okien. Jako opcję w kilku rynkach, producent oferował materiałowy dach, który otwierał górę samochodu.
Wnętrze zaopatrzono w sportowe fotele z wysokim wsparciem dla pasażerów z przodu oraz małą kanapę z tyłu, która była bardziej odpowiednia dla toreb i bagaży niż dla dorosłych. Kierowca mógł korzystać z regulowanej kolumny kierowniczej oraz schludnej deski rozdzielczej z wskaźnikami paliwa i temperatury pośrodku, flanekowanymi przez prędkościomierz po lewej i obrotomierz po prawej stronie. Na centralnej konsoli Renault zamontowało sterowanie klimatyzacją oraz radioodtwarzacz.