Renault zaprezentował drugą generację swojego kompaktowego modelu Megane w 2002 roku, a od samego początku oferował go w dwóch wersjach nadwozia: hatchback i coupe.
Jako Francuzi, nie mogli się oprzeć, aby nie nadać swoim samochodom nietypowych nazw. Na przykład, to tak zwane „Coupe” w rzeczywistości nie miało nic wspólnego z typowym nadwoziem coupe. Posiadało trzy drzwi, pionową klapę bagażnika oraz klasyczną dwukorpusową konstrukcję. W rzeczywistości był to po prostu trzydrzwiowy hatchback.
Druga generacja Megane znacznie różniła się od swojego poprzednika. Charakteryzowała się kanciastymi liniami i ostrymi krawędziami, zgodnie z nowym konceptem designu. Z przodu wyróżniał się charakterystyczny „dziób ptaka” na grillu, flankowany parą wlotów powietrza, które przypominały skrzydła. Dodatkowo, kanciaste reflektory z sygnalizatorami kierunkowskazów umieszczonymi w rogach dostarczały znacznie więcej światła niż w poprzednim Megane. Z boków łukowata linia biegła wzdłuż przednich i tylnych okien, a C-słupki miały nietypowy kształt, natomiast z tyłu pionowa klapa bagażnika miała wypukłość pod tylnym oknem.
Renault zainstalował parę kubełkowych foteli z przodu, oddzielonych konsolą centralną, na której zamontowano selektor biegów oraz hamulec ręczny. Ten ostatni przypominał przepustnicę samolotu, co było dość dziwne, ponieważ hamulec ręczny służył do zatrzymywania pojazdu, a nie do jego uruchamiania. Dla Megane producent oferował opcję kartki zamiast tradycyjnego kluczyka. Kartę należało włożyć do odpowiedniego gniazda na konsoli centralnej.