Toyota wprowadziła ósma generację Corolli w 1995 roku, a w 1999 zaplanowała odświeżenie tej linii, które objęło także wersję kombi.
Oprócz pickupa Ford F-150, Corolla była najlepiej sprzedającym się samochodem na świecie. Toyota nie chciała zrezygnować z tego tytułu i musiała się dostosować oraz nieustannie wprowadzać zmiany, jak miało to miejsce w ósmej generacji. Nowy model powstał na bazie starszej platformy z powodu recesji gospodarczej w latach 90., która dotknęła rynek amerykański, będący wówczas największym rynkiem motoryzacyjnym na świecie. Klienci jednak tego nie dostrzegli, a sprzedaż była dobra. Jak zwykle, cztery lata po premierze, auto przeszło lifting, który zwiększył atrakcyjność całej gamy.
Kombi zostało znacząco ulepszone i otrzymało ten sam przedni zderzak co sedan. Wcześniej dzieliło reflektory i atrapę chłodnicy z trzydrzwiowym hatchbackiem, co nie było najlepszym rozwiązaniem w tej rodzinie. Projektanci Toyoty zainstalowali podwójne reflektory pod wspólną, przezroczystą soczewką oraz przenieśli logo z maski na nowo zaprojektowaną atrapę.
W środku projektanci całkowicie zmienili deskę rozdzielczą. Na szczycie centralnego panelu pojawił się mały wyświetlacz LCD oraz przyciski wokół niego. Służył on do systemu audio, będąc pionierem dla nowoczesnych systemów multimedialnych. Panel wskaźników był różny w zależności od opcji silnikowej, z lub bez obrotomierza. Podobnie jak w wersji sprzed liftingu, pojemność bagażnika mogła wynosić od 308 litrów (10,9 cu-ft) do 1218 litrów (43 cu-ft) dzięki dzielonej tylnej kanapie.